Σαλώμη

Στη συνομωσία πήραν μέρος όλα τα χρώματα.
Τα ξέφτια της σκιάς σου.
Κι η έφηβη αστραπή που καβαλάει τα χείλια σου όταν γελάς.
Εξοστρακισμένους πυροβολισμούς δεχόμουνα.
Καταιγισμός πυρών με εκκωφαντικές αντανακλάσεις.
Ο καθρέφτης που φορούσα στο στήθος μου έγινε κομμάτια.
Εφτά χρόνια bad luck.
Στο διπλανό τραπέζι η Σαλώμη κερνούσε κρασί ανάμεικτο με του κορμιού της τη μυρωδιά.
Τα χέρια της κοσμούσε η ανάμνηση της κεφαλής του Ιωάννη.
Δεν χρειαζόσουνα πέπλα.
Ήταν σίγουρο.
Κι εγώ.
Είχα χάσει το κεφάλι μου χρόνια πριν.
Στα τείχη της Κωνσταντινούπολης ή και στη Βηρυττό.
Δεν θυμάμαι καλά.
Δεν πίνω κρασί επίσης.
Μεθώ εύκολα,
απ' του φιλιού σου την απαντοχή.
Ήδη.
Στάθηκες μπροστά στο στήθος μου σα δαμασκηνό σπαθί.
"Χορεύουμε;" είπες
Φευγαλέα κοίταξα το ρολόι απέναντι
Δώδεκα μεσάνυχτα εκεί, ακίνητο.
Στη στιγμή της συνουσίας των παραμυθιών.
Μια μουσική ξεκίνησε ν' ανεβαίνει εκστατική την οδό της κορύφωσης.
"Χορεύουμε;"
--------
Δεν θα λείπω!