βράδυ Σαββάτου...

Είναι κάτι νύχτες, άγρια ερπετά. Χωρίς καμία αιδώ σέρνονται πάνω στους πάγους που αποκοιμιέσαι και ξύνουν φολιδωτά τις αντιστάσεις σου.
Λες πως δεν θα ξημερώσει κανένα φως. Η τελευταία λιακάδα έφυγε θυμωμένη, κλείνοντας ερμητικά πίσω της τα πορτόφυλλα του ουρανού. Σύνδρομο στερητικό σε καταλαμβάνει.
Ιδρώνεις. Κρυώνεις. Φανερά γδυτός τα βάζεις με τα σκοτάδια.
Ατμόσφαιρα πνιγηρή. Αναθυμιάσεις τοξικών αρνήσεων παραλύουν το νοητικό σου πέλμα. Πού θα πας;
Η Ερεσιγκάλ διασκεδάζει με τη θλίψη σου ταίζοντας στα σκυλιά της τα βρεφικά σου δάκρυα.
"Έλα λοιπόν! Πολέμα! Τι περιμένεις; Να σου χαριστεί η ζωή; Πολέμα!"
Ιδρώνεις. Κρυώνεις. Φανερά τρωτός τα βάζεις με τα μαχαίρια.
"Θυμάσαι; Με το χέρι αυτό χάιδεψα τα μαλλιά σου. Τρεις ζωές πριν να συναντηθούμε."
Η Μοίρα σου, σου μιλάει με τη φωνή που ακούν τα πρόωρα στάχυα. Και ξανθαίνουν.
Κόκκινη είναι, σαν αίμα νωπό, σαν τριαντάφυλλο του χειμώνα, σαν το φιλί που θα σου κλέψω. Κι έχει τη γεύση του κρασιού της Γης. Σπονδών τιμή στη χθόνια Θεά.
Η Γνώση σε καταλαμβάνει απρόοπτα στο βλεφάριασμα του λεπτού. Κι η Δύναμη το ίδιο!
Θα πολεμήσω! Για το Φως κι ένα σου γέλιο. Καληνύχτα ωραία μου ουτοπία!
Αύριο ξημερώνει Κυριακή...