μη

Δεν είχα προσέξει ποτέ πριν, ποτέ, τι λέξη, τα βράδια τείνουν να γίνονται υπερβολικά, να μεθούν ακόμα και με την υποψία μυρωδιάς, να ασελγούν ασύστολα πάνω στα πρέπει μας και να παραπλανούν τις ψευδές - αισθήσεις μας. Στην θεραπεία του μυαλού αναφλέγονται όλες οι γνωματεύσεις συναντώντας το σπάραγμα του Μι ανάμεσα στα δόντια σου.
Πάλι άφησα ανοιχτή την πόρτα στους πειρασμούς που φέρνει αυτός ο ανυπότακτος αγέρας. Ακούω τα στράλια της φυγής να εξομολογούνται ψιθυριστά. Αχνά βογγώντας. Το "ίσως" πανάκι ταξιδιάρικο που ξεδιπλώνεται αργά. Φουσκώνει η κεντρική αρτηρία της ψυχής κι αιματώνονται οι πόθοι. Φλέβες που πάλλονται κι ανυψώνονται σαν πορφυρά αστρόπλοια. Η σκέψη μου σκαρφαλώνει αγκομαχώντας στην εσωτερική πλευρά του χεριού σου, στο δέρμα το τρυφερό, το πρωτοβάδιστο, αφήνοντας πίσω της μελανά στίγματα που σημαδεύουν. Κι ύστερα εξατμίζεται στη ζέστη του λαιμού σου, γίνεται δυο, τρεις, τέσσερεις σκέψεις που φυγαδεύονται μανιασμένα προς όλες τις κατευθύνσεις. Πώς να μαζέψεις με σύνεση τόσες α-τιθασεμένες σκέψεις; Δύσκολη νύχτα προέβλεψε η προσωπική μου μάντισσα. Με φούρια και αυστηράδα έριξε τα κόκκαλα στο πάτωμα και πλατάγισε τη γλώσσα.
"Να θυμάσαι - μου είπε στο τέλος - ότι η λέξη "μη" είναι αυτή που σε ερεθίζει περισσότερο. Γιατί θα την ακούσεις!"