Σάββατο 12 Μαΐου 2012


παραμυθάκι...


Κάπως έτσι ημερεύει το ταβάνι, με νότες που ανυψώνονται αχνά και τη σκέψη ενός δυόσμου που παλεύει για το Αδύνατο! Με το λεξιλόγιο των ματιών σου να βαθαίνει στιγμή τη στιγμή. Μια σκιά εδώ, μια αστραπή εκεί, παίζουν οι αποχρώσεις. Και οι καπνοί.
Λιβάνι έσταξε απ' τις άκρες των χεριών σου. Κι από τον ίσκιο σου νυχτολούλουδο. Δεν ήταν έτοιμος ο καιρός για τέτοια ξαφνική καλοκαιρία. Γι' αυτό πείσμωσε. Γι' αυτό είπε να βρέξει μια στάλα.
Μήπως και δροσιστούν οι φλογισμένες σιωπές πριν παρα-δοθούν σε ιλιγγιώδεις κούρσες αναρχίας.
Αργά τη νύχτα, ώρες μετά τη βροχή, πολύχρωμοι κισσοί αναριχήθηκαν με πάθος παριστάνοντας τους ατρόμητους πολεμιστές. Πάσχιζαν βλέπεις να αλώσουνε τα κάστρα της μυρωδιάς. Με το χρώμα τους καλοακονισμένο.
Δυστυχώς γι' αυτούς τους πρόλαβε ο άνεμος! Είχε μεγαλώσει, χρόνια πολλά πριν, καθισμένος πάνω σ' ένα κουρσάρικο καράβι. Που είχε για σημαία του τα μαλλιά σου. Έτσι εξηγείται το πως. Ήξερε.
Αγγίζοντας απαλά σε εισπνέει ολόκληρο ο άλλος. Και το Όλον είναι στρογγυλό, θηλυκό, σαν την Αγάπη.
Το γιατί ακόμα αγνοείται. Αλλά από πάντα του αυτό προτιμούσε να χάνεται. Για να το ψάχνουν όλοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: