Επιτάφιος

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ξεκινούσες να πας μια βόλτα. Μα απόψε ξεχάστηκες να κουβαλάς τον Επιτάφιο στα χέρια σου. Τι κι αν ήταν σβηστά τα κεριά και μαραμένα τα λουλούδια; Τι κι αν όλα εκείνα τα μελωδικά τροπάρια σιγούσαν πεισματικά; Εξάλλου έλεγες συχνά πως αποστρέφεσαι τη γλυκύτητα του θρήνου. Πως μονάχα το άγριο ουρλιαχτό των αγριμιών μπορεί να δονήσει την αταραξία του Σύμπαντος.
"Πάλι καπνίζεις;
Αφήνω πίσω μου τον καπνό για να με βρίσκεις. Όταν χάνομαι."
Συνομιλούμε συνήθως στην γλώσσα των κωφαλάλων. Σχήματα γεωμετρικά ανταλλάσουμε αντί για φιλιά. Κάποιες στιγμές μπορεί να σου χαρίσω γράμματα. Το Κάπα ας πούμε που με γοητεύει. Δεν είναι αυθεντικά αυστηρό, αιχμηρό και συγχρόνως αβέβαιο; Εσύ μου χαρίζεις νησιά. Και ξεγυμνωμένα σπάρτα που λογχίζουν τον ουρανό με βία. Την Αστυπάλαια μου τη χάρισες για τους γκρεμούς της είπες. Γλυκό νησί σχεδόν θηλυκό απάντησα, με άπειρες κοιλότητες.
"Την εσώτερη πτώση να φοβάσαι. Μην μοιάσεις με όσα απεχθώς επιθυμείς. Αυτό είναι αλλοτρίωση στ' αλήθεια."
Πλησίασες στη θάλασσα. Μπήκες στο νερό ως τα γόνατα κι άφησες τον Επιτάφιο να τσουλήσει αργά πάνω στη ράχη του που έμοιαζε ανατριχιασμένη.
"Αν διδάξουμε στη θλίψη μας το ταξίδι μπορεί και να μη βγούνε όλοι οι φάροι σε ανεργία" είπες κι άναψες τσιγάρο ξανά.
-----
Θα σε βρω. Είμαι σίγουρη πια!