Άνοιξα κι έκλεισα τα μάτια στη ζωή.
Στο πεζοδρόμιο σήμερα άνθισε ένα αρχαίο καράβι.
Απ' όλα είχε, ιστία, κουπιά, κωπηλάτες,
στην πλώρη του ζωγραφισμένη μια αρχαία εταίρα Παναγιά.
Άπλωσα το χέρι κι έκοψα ένα σύννεφο
που πήγαινε να το σκάσει.
Ζούληξα τους χυμούς του ουρανού σφιχτά με τα δυο μου χέρια.
Τα δάκρυά σου ήθελα να ανταμώσω έξω στη βροχή που προκάλεσα.
Κάθε φορά.
Τα δάκρυά σου ψάχνω στις βροχές.
Το καράβι πήρε να σαλεύει.
Τυχερό αυτό.
Με πονούν οι μυρωδιές της νύχτας.
Κυλούν πάνω μου σα σκιές εφιάλτη.
Είναι που δεν σ' έχω.
Και τσακώνομαι με της συνήθειας τη θαλπωρή.
Σ' ένα χαρτάκι, ούτε άσπρο, ούτε γκρι, έγραψα το όνομά σου.
Θα ταξιδέψεις μαζί μου απόψε;
Έστω και σαν όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου