ναι...

Γεύομαι,
κομμάτια βροχής βγαλμένης απ' τα κόκκινα σπλάχνα της ερήμου.
Φυσάει αλμυρά ο αγέρας σήμερα.
Κοίτα,
στάζει από παντού ο ουρανός πευκοβελόνες έφηβες.
Τις δαγκώνω απαλά
και με αίμα γλυκό, 
βύσσινο στην άκρη της γλώσσας μου,
καταδύομαι στου βυθού σου την πιο αρχαία σκόνη.
Άμμος τριγύρω κι ησυχία.
Με αδίστακτο ερωτισμό κόβει το ατσάλι
το πρόθυμο δέρμα.
Νι, άλφα, γιώτα...
κι όμως ήταν μονάχα γράμματα!
--------
Άραγε τι γεύση να έχει το "ναι" σου;