Πολύ βαθιά βούτηξα
με μια ανάσα,
βράχοι στικτοί και κόκκινα κοράλλια,
ο αστερίας που τον δρόμο έδειχνε
κι ένα κοχύλι
τις φωνές των παραμυθιών αντηχούσε.
Τριγύρω σιωπή,
μπλε και τυρκουάζ
φύκια μπλεγμένα σφιχτά,
στο μπαούλο αναριχώνται
οι θησαυροί των πειρατών,
το μαγικό λυχνάρι,
κι ένα φυλαχτό
που ξορκίζει την κακοδαιμονία.
Έτσι σε βρήκα,
καταμεσής της θάλασσας,
παλιό σαν κόσμος,
καινούριο σαν αυγή
και σαν μέρα καθημερινή,
ευκαιρίας αγνάντεμα.
Μυστική κράτησα την κρύπτη
τις κλειδαριές που σκουριάζαν παραίτηση
δεν έσπασα
και τα φύκια
που αμύνονταν στο απ' έξω
χαϊδολόγησα γλυκά.
Μονάχα ένα κοράλλι
δοκίμασα να κλέψω
κουρσάρος ψυχών εγώ
κι ήταν σα να τα είχα πάρει όλα.
Κι εκεί,
στου βυθού το σεργιάνι ξεπέζεψα
μια προσευχή να αποθέσω
στα μικρά μυστικά σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου