Δεν μου είπες ποτέ τι φόραγες εκείνο το βράδυ...

Δεν μου είπες ποτέ τι φόραγες εκείνο το βράδυ.

Με ένα μουσκεμένο κομμάτι ουρανό

ανάριχτο στους ώμους σου

σε φαντάζομαι.

Πόδια γυμνά,

μαργαριτάρι και φίλντισι το δέρμα σου.

Μωβ ήταν θαρρώ.

Σαν το δειλινό που ξεμάκραινε στο βλέμμα σου.

"Αντίο"

-------

Σε μένα το λες άραγε

ή στο καλοκαίρι που γρατσουνώντας ηλιοκαμένα δέρματα

επίπονα αναχωρεί?

Δικαιολογία ζητώ για τα δάκρυα.

Γι' αυτό οι γρατσουνιές

Απολογούμαι.

Βλέπεις?

Αυτό ξέρω να το κάνω καλά.

Και να παρακολουθώ τους γλάρους που δεν ξεμακραίνουν απ' το καράβι.

Είπα : "θα πάγω σ' άλλη γη"

"Μετά διακοπών μελαγχολία" είναι,

έλαβα ως διάγνωση.

Θα περάσει.

Κι ύστερα περάσαν τα χρόνια.

-------

Με κοιτώ στον καθρέφτη

κι ενώ ξέρω πως Εγώ είμαι,

δεν είμαι Εγώ.

Μια ξένη με άδειο βλέμμα με κοιτάει κάθε πρωί.

"Γύρισε πίσω, στην πατρίδα σου!"

- της λέω κάθε μέρα -

"θα πεθάνεις εδώ, μην πολεμάς να φιλιώσεις τα αταίριαστα"

Χαμογελάει.

Κάθε πρωί χαμογελάει

μ' ένα χαμόγελο γερτό στις άκρες

σαν κούπα που χάνει ολημερίς το νερό.

"Δεν έχω πατρίδα - μου απαντά -

ένα βράδυ η Μοίρα μου, από άγνοιας ανία, την έχασε στα χαρτιά.

Και ξέμεινα στον καθρέφτη σου εδώ ανώφελα να με γυρεύω."

-------

Δεν μου είπες ποτέ τι φόραγες εκείνο το βράδυ.

Αν η πατρίδα μου ήταν ρούχο,

αν λέω,

μπορεί και ν' ακούμπαγε για μια στιγμή την άκρη της καρδιάς σου

κι όλα να ήταν αλλιώς....

-------

Άλλο ένα καλοκαίρι που τελειώνει μακρινά ξενιτεμένο.

ελπίδα...

...στις στάλες της βροχής

αν αγγίξω το πρόσωπό σου,

θα χαθεί,

φοβάμαι...

μέσα σε μικρές παραισθήσεις φωλιάζω

να! προχτές ένα σύννεφο δάμασα

για να βγάλω μια βόλτα το όνειρό σου,

στον ουρανό...

δίπλα μου ένας γελαστός Ίκαρος πετούσε

με τα κατάλευκα φτερά του να γυαλίζουν στον ήλιο...

αψηφώντας τον θάνατο

νικάμε την μοίρα μας

είπα...

είπες?

με μια ξεδιάντροπη σχεδόν λαγνεία

βύθισα τα δόντια μου στην σάρκα της ζωής

αφήνοντας μια μαβιά μελανιά,

σημάδι...

μέχρι σημερα δεν βρήκα τον δρόμο της καρδιάς σου

για να ΄ρθω...

στις Αγορές του κόσμου πλανιέμαι

ψάχνοντας...

αναζητείται ελπίδα!

εμ-μενω

Θέλω να ονειρευτώ

μα δεν ξέρω τον τρόπο,

σπασμένα κομμάτια φωτός

γλιστρούν απ' τον φεγγίτη

και σβήνουν άηχα στον απέναντι τοίχο.

Ξεθωριάζει η αγρύπνια στο γκρι,

περιμένοντας...

Περιμένω, περιμένεις, περιμένει.

Μένω γύρω από έναν σιωπηλό κύκλο,

σκοτεινό σα θάνατο

και βαθύ σαν ύπνο.

Μένω

Εμ-μένω

Να περιφρουρώ αυτόν τον κύκλο

που δεν μοιάζει, δεν θυμίζει, δεν μυρίζει πια...καλοκαίρι.

Ο φεγγίτης όσο πάει και μικραίνει.

Συρρικνώνεται.

Σα φωτεινή μουτζούρα που μια εκλεκτική γόμα

τη σβήνει απ' το χάρτη.

Κι ο τοίχος απέναντι μένει πάντα...γκρι!

ομοιότητες...

Απόψε κλείδωσα τον ουρανό μου

και βγήκα...

Φώτα, καπνοί, ιστορίες με χαρούμενο τέλος.

Ένας χαρταετός που ξέχασε να μεταναστεύσει,

βρήκε στέγη στις σκέψεις μου.

Ζωή πολύχρωμη,

που με την πρώτη βροχή ξεβάφεις...

Κοιτάω τα δάχτυλα των ανθρώπων,

μπλε, πράσινο, μωβ, κόκκινο,

άσπρο και μαύρο,

μα γιατί όλοι στους τοίχους του μυαλού τους

αγαπούν το γκρι?

Μας κατοίκησε αθόρυβα η άσφαλτος

κι αλίμονο

κάνουμε πως δεν μας νοιάζει στο βάθος.

Πόσο δύσκολο μοιάζει

το να διαφέρεις...

Πόσο δύσκολο μοιάζει το να είσαι...

Ψάχνω να Με βρω.

Κι αν με φοβίζει κάτι

είναι το πως δεν θα με γνωρίσω

με τέτοια μπετόν αρμέ ομοιότητα

που μας περικυκλώνει.

Βροχές...

Πάνω σε νερών περάσματα

περπάτησα,

νύχτα

κι άλλη νύχτα...

- Έχασα το μέτρημα, πάει...

Στόματα που χάσκουν ανοιχτά

γέμισαν τα σκοτάδια μου.

Το πρωί ξυπνάω γεμάτη δαγκωνιές.

Μελανιάζω.

Αριθμημένα τα όνειρα και στοιχειοθετημένα

έτσι αυτοκτονούν,

κρατώντας στα δόντια τους

διάτρητες αποδείξεις με μπλε σφραγίδες.

Και για να μένουν αξέχαστα

αφήνουν σημάδια μικρά

σ' ένα δέρμα

που ξέχασε τον τρόπο ν' ανθίζει.

Άλλωστε η άνοιξη φέτος

έφερε βροχές

οι παπαρούνες απλά αλλάξαν επάγγελμα

από χαρωπές πεταλούδες των αγρών

μεταμορφώθηκαν

σε πρόστυχες λολίτες των δρόμων.

Και το καλοκαίρι

κατέβηκε σε απεργία.

Δεν φτάνουν τα ένσημα μας για μία χαρά

αλλά μας περισσεύουν οι λύπες.

Κι οι νύχτες που δεν έχουν τελειωμό...

Ιφιγένεια

Πάλι έλειπα χτες

απ' την υδάτινη επιφάνεια

του καθρέφτη.

- ήταν η πρώτη σου φορά? -

θα πεις...

- μακάρι και να... -

Τον τελευταίο καιρό

ψάχνω την εικόνα μου παντού

σε νερών και ουρανών περάσματα

σε τζάμια που κομματιάζουν με κραυγές τη σιωπή

και σε καθρέφτες που αντανακλούν

λέξεις σκισμένες.

Έχασα το πρόσωπό μου

καρτερώντας βοριάδες.

Η Ιφιγένεια μου γελά περιπαιχτικά κάθε βράδυ!

- Όσο και να θες δεν θα σαλπάρουν τα πλοία! -

φωνάζει ξαπλωμένη φιλήδονα στον βωμό της Αρτέμιδας.

Οι θεοί μεταναστεύσανε γι' αλλού

κι εδώ έμειναν μονάχα λίγοι τυφλοί ονειροπόλοι

που σαν ύστατο φόρο τιμής στο όνειρο

θυσίασαν το πρόσωπό τους

για μια χαλασμένη ψηφίδα θριάμβου.

Τι ψάχνεις να βρεις?

ξεπουλάμε...

unfocused

Περπατώντας ξυπόλητη

πάνω στο παράλληλο Σύμπαν

αναρωτιέμαι

τι σχήμα διαμορφώνει η σκιά.

Διαιρώντας το άπειρο

με το συν και το πλην του λόγου

ποιος θεός αναγεννάται?

Ποσοστιαία η γνώση μας αποδείχτηκε

έκπτωτοι άγγελοι

ενός εφηβικού Παράδεισου

απομείναμε εκεί

που άλλοτε άνθιζαν κόκκινα γαρύφαλλα

revolution

Οι αποκλίνουσες συμπεριφορές μας άραγε

μας ξαπόστειλαν στην Γη

ή οι παθογόνες πεποιθήσεις μας?

Τάχατες είμασταν άτρωτοι

τι λες?

Μετά την έλευση του Μαγιού

πέφτει η αυλαία.

Νενικήκαμεν

και δε σταθήκαμε μια σταλιά γενναίοι

Κρίμα στη λαμπρή εκπαίδευση

και στους πολλούς επαίνους

Δεν χτίζονται μάτια μου ουρανοί

μονάχα με τα λόγια...

no way out

Πολλαπλασιάζω τα αδιέξοδα

και ταράζω τον ύπνο σου,

με ομόκεντρους κύκλους.

Δυστυχώς γίναμε ιστορία καλέ μου

απομίμηση φτηνής ταινίας

σε σκοτεινή αίθουσα συνοικιακού κινηματογράφου

και τρέμω την ώρα που θα πέσουν οι τίτλοι του τέλους

the end

κι εσύ ακόμα θα κοιμάσαι στην καρέκλα σου

τυρβάζοντας σε ξένα όνειρα

και σε λάθος καιρούς.

Εισιτήριο κανείς?

Ξεπουλάμε!

Ανάγκη γαρ και ουχί φιλότιμο!

ανόητο παιδί...

Κυριακή πρωί

κι οι ακονισμένες αχτίνες Φωτός

τεμαχίζουν την σκέψη σου

σε μικρά, αιχμηρά γυαλάκια,

κοίτα!

ιριδίζοντα τραύματα ξεπηδούν απ' αυτές

και χρωματιστά

ματώνουν τα χείλια σου

μη!

μην ακουμπάς τη φωτιά με γυμνά δάχτυλα

θα κοπείς!

----

- έναν ουρανό να χωράω ψάχνω -

είπες απλά

κι ανασήκωσες τους ώμους σου

----

Απ' το παράθυρό σου βλέπεις

θάλασσες και στεριές να προσπερνούν

τι ταχύτητα!

τρέχοντας ξεφεύγεις άραγε

απ' όσα σε βαραίνουν?

Σα να μη πέρασε θαρρείς ένας αιώνας

προχτές

σήκωσες όλη τη Γη στους ώμους σου

και πήγες...

----

πού?

μα πού πας ανόητο παιδί?

είναι μικρή η ζωή και θα περάσει

σα σύννεφο που λιώνει

εξατμίζονται οι χαρές

και οι στάλες της βροχής

που τις ακολουθούν...

πού?

μα πού πας ανόητο παιδί?

έλα!

σου 'χω φυλάξει μια θέση στον ήλιο,

κι ένα κομμάτι ψωμί,

μην τρέχεις...

----

- έναν ουρανό να χωράω ψάχνω -

είπες ξανά

κι απ' τα χέρια σου

στάλες - στάλες ξέφευγαν

χρώματα και στιγμές

έτσι που σαν τις χτύπαγε χαϊδευτικά το φως

Ανοίξεων νήπια γεννιόνταν και μπουσούλαγαν

μα εσύ είχες τα μάτια σου στραμμένα στη φυγή

και σ' αυτό το μαύρο γλιστερό χαντάκι

που οι ανθρώποι αποκαλούσαν δρόμο.

ήθελα...θέλω...

θα ήθελα να σε πάρω

να φύγουμε,

ναι,

να φύγουμε,

μ' ένα χάρτινο καράβι...

----

(όμορφα που τα λες)

----

στις μωβ χώρες των παραμυθιών

και των ερώτων

του άστρου που δεν δύει ποτέ

και της αυγής που έρχεται

σκορπίζοντας άγρια τριαντάφυλλα

στο διάβα της...

----

(όμορφα που θα ήτανε!)

----

σκέψου,

θα πίνουμε καφέ

αγναντεύοντας τον ορίζοντα

στη ράχη ενός ουράνιου τόξου

διάλεξε χρώμα,

κόκκινο, κίτρινο, ροζ,

διάλεξε!

----

(εγώ...εγώ...δεν...)

----

θα σε κοιμίζω στις άκρες της πιο γαλανής θάλασσας...

(σςςς!)

κύματα κι άσπροι γλάροι θα σου κρατούν συντροφιά...

(σςςς!)

θα είναι όμορφα,

θα δεις...

μ' έναν ήλιο ολόχαρο να μας κλείνει το μάτι

καθώς οι αχτίνες του

θα χύνονται τρυφερά στους δύο ώμους σου

(σςςς!...μη...)

κι αν μ' αφήσεις,

θα σου δείξω τις πιο όμορφες νεράιδες

που αλητεύουν ξένοιαστα

μέσα στις καρδιές των άγριων λουλουδιών

- κι ας μην πιστεύεις -

(δεν είναι πως δεν θέλω...αλλά...)

θέλω να σε πάρω να φύγουμε,

μ' ένα χάρτινο καράβι...

θέλω...

ήθελα...

θέλω...

μα...

- αγάπη μου μας τέλειωσαν τα παραμύθια -

τρέχα!

Είναι τόσες φορές που θέλω να σου πω σ’ αγαπώ…

-------

Μα,

δεν είναι η κατάλληλη ώρα,

φοβάμαι μήπως σε ξυπνήσω,

το τηλέφωνό σου μιλάει,

είσαι στη δουλειά,

είμαι σε σύσκεψη,

μαλώσαμε και σου κάνω μούτρα,

μαλώσαμε και μου κάνεις πείσματα,

είναι πολύ πρωί,

είναι πολύ αργά το βράδυ,

δεν είσαι μόνη σου,

δεν είμαι μόνη μου…

Κι ανησυχώ,

Κι ανησυχείς,

Μη,

μας ακούσει κανείς,

μας δει κανείς,

μας καταλάβει κανείς,

μας φωνάξει κανείς,

μας μαλώσει κανείς

μας κρίνει κανείς,

μας επικρίνει κανείς,

μας μειώσει κανείς,

μας προσβάλει κανείς…

αυτός ο «κανείς» ποιος είναι τελικά?

-------

Και τι μας είναι ακριβώς?

-------

Είναι τόσες φορές που θέλω να σου πω…σ’ αγαπώ…

Μα και μη

Φύγαν τα χρόνια…

Προλαβαίνουμε λες?

Τρέχα!

οι ανέμοι

...από τότε που με λευτέρωσες

μεσα στην πόλη ζω,

πίσω από φύλλα που τρέχουν κρύβομαι,

πάνω σε τέντες που αλαλλάζουν ακροβατώ,

μέσα σε μυστικά πηγάδια μένω

που ο νους σου ούτε που τα βάζει...

-----

(δεν μου πρέπει)

-----

τις βραδιές με φεγγάρι όμως αγριεύομαι,

το ένστικτο της Ερήμου ξανά με καλεί

να επιστρέψω!

πρέπει να επιστρέψω!

δεν τους πρέπει των ανέμων η πόλη

οι τεθλασμένες γραμμές

και οι αιχμηρές γωνίες,

φτιαγμένοι για μεγάλες εκτάσεις αυτοί,

στο λίγο πνίγονται και ανταριάζουν...

-----

(δεν σου πρέπει)

-----

κι όταν φυσούν...

να δέεσαι!

-----

απαιτείται!

Άλφα + Ωμέγα

άναψα κι έσβησα χτες βράδυ

σαν μικρή ευχή

που στο ψυχος παγώνει,

-πόσο κρύο έχει! -

λυμένοι οι κάβοι

και σπασμένα τα σκοινιά του Ουρανού

σκέψου!

σκέψου!

μια φωνή δίπλα στ' αυτί μου προστάζει

σκέψου!

σκέψου!

τριγύρω μου απέραντο μπλε

κάποιος συνεπής,

- προφανώς -

σήκωσε την γραμμή των Οριζόντων,

ήθελε λέει να ξεσκονίσει

του κόσμου την καταχνιά,

και βρέθηκα εδώ

καταμεσής στο μπλε

που τέλος κι αρχή δεν έχει...

στα νερά βαδίζω και στα κύματα μιλώ

με φωνή αλλόκοτη

που ανθρώπινη δε μοιάζει,

αν το Άλφα είναι η αρχή του Κόσμου

όπως Αγάπη,

το τέλος του πού βρίσκεται?

στο δικό μας Ωμέγα?

ή στον αστερισμό που πήρες μαζί σου φεύγοντας?

δέκα εκατομμύρια άστρα τι θα τα κάνεις?

ένα μόνο μου λείπει για ν' αρχίσω να ονειρεύομαι...

έλα...πάμε μια βόλτα!

"πάμε μια βόλτα..."
σου είπα,
μια βόλτα στα πέρατα της Γης
- σκέφτηκα -
ίσως εκεί να σωθούμε,
να βρεθεί ένα κοχύλι μικρό,
αγκαλιασμένους σφιχτά να μας χωρέσει
τόσο σφιχτά,
που τίποτα να μην μπαίνει ανάμεσά μας
ούτε καν η αφή μιας μετάξινης τρίχας
ακόμα κι αυτή...τριχιά!
πέρασε πολύ κρύο
και κάθισε στα κορμιά μας πάνω
κι όλα αυτά τα κύματα...
λεπτό το λεπτό μας κατέτρωγαν
κι ήρθε πια ένα πρωινό
που το κορμί σου έπαψε να γεννάει πεταλίδες,
μαργαριτάρια του βυθού,
στράλια ταξιδιάρικα κι άστρα
που μοιάζαν προσευχές...
έψαξα με αγωνία να βρω,
στις τσέπες μου σπίρτα βρεγμένα
κι ένα φιλί που σκούριαζε στην άκρη,
αθόρυβα κόβει
η ανάμνηση εκείνου του φιλιού,
τα φώτα απ' τα πυροτεχνήματα,
οι ιαχές της νίκης...
-------
αχ! Αφροδίτη μου κουράστηκες
κι έγειρες στην άκρη του γιαλού να ξαποστάσεις
-------
σπασμένοι καθρέφτες τα μάτια μου
την εικόνα σου αλώνουν
κι αυτή η μικρή πληγή στο χέρι σου
που τόσο αιμορραγεί...
κόκκινο στάζει ξανά μες στο μπλε
ξημερώνει...
"έλα...πάμε μια βόλτα!"
ίσως...

των λουλουδιών τα λόγια...

"...κι όπως φεύγαν τα καράβια..."
-----
σαν τσίχλα φθαρμένη
κολλάει στα χείλια σου αυτό το τραγούδι...
ζητώντας πήγαινες,
παρακαλώντας και κλαίγοντας
κι η ζωή δεν σε σπλαχνίστηκε
εσύ φορούσες την λαμπερή την πανοπλία του ήρωα
εσύ ξενυχτούσες πολιορκώντας τα κάστρα
κι άλωνες ήλιους με το βλέμμα...
όταν νύχτωνε
έκαιγες λίγο - λίγο το κουράγιο σου να ζεσταθείς
κι άμα σωνότανε κι αυτό
απ' τα πρώτα ξεκίναγες
μάτια, μαλλιά, δάχτυλα,
σπλάχνα και καρδιά
το πρωί ξανά στον αγώνα,
καμιά φορά η κούφια πανοπλία τις σπαθιές αντηχούσε
κρότος εκκωφαντικός
τότενες κι οι εχθροί σου ακόμα τρομάζανε
και κάνανε πίσω
κι οι λαοί
που για αγάλματα διψούνε
πιότερο του θάρρους σου την ανδρεία παινεύανε
ότι του λείπει ο καθείς...
μονάχα ένα μικρό ζουμπούλι
που ανασταινόταν μέρα τη μέρα
απ' τα δάκρυα της αδυναμίας σου
είχε να λέει...
μα πού καιρός για να στήσεις αυτί στα λουλούδια...

η δικτατορία του Εγώ

ελάχιστα ψήγματα φωτός

λιώνουν απαλά,

εισχωρούν στη νύχτα που έρχεται

απεγνωσμένη σπορά

σε στέρφα μήτρα...

-----

είπες λιώνουν

η λέξη "λιώνουν",

το ρήμα "λιώνω" θυμίζει αγάπη

με κάνει να χαμογελώ...

-----

ωραιοποίηση απλά

της λέξης "σβήνουν"

-ποιητική αδεία -

αυτήν πρωτοσκέφτηκα,

μες στο σκοτάδι εξάλλου

δεν φαίνεται το χαμόγελό σου,

το μαύρο ξέρεις

καταπίνει όλα τα χρώματα

σαν αχόρταγο πηγάδι...

-----

πόσο μακριά είναι η νύχτα,

όλο πας και πας

και δεν ανοίγει μια πόρτα να βγεις στο φως,

τόσο, που πείθεσαι πια

πως το φως είναι μια κατάσταση

που επιννόησαν κάποιες πονετικές γιαγιάδες

ίδιες μ' αυτές που θα 'θελες πάντα

να σου διαβάσουν ένα παραμύθι

για καληνύχτα,

μα στη ζωή σου δεν υπήρξαν ποτέ...

τώρα,

αυτές βιάστηκαν

εσύ άργησες...

δεν ξέρω

-----

ανασηκώνεις τους ώμους,

φοράς κατάσαρκα το σκοτάδι,

δέρμα και φλέβες και κόκκαλα

όλα σκοτάδι

κι ύστερα γλιστράς στα όνειρα της θάλασσας,

δραπετεύεις...

"θα φύγω"

ουρλιάζεις με μια κρυφή χαρά

στην μέσα τσέπη του παλτού σου

κι ύστερα την κρύβεις φοβισμένα,

- ακόμα κι οι μικρές χαρές αγκυλώνουν -

φαντάσου οι μεγάλες!

-----

"θα φύγω"

-----

η προβλήτα είναι φίλη στενή με το σκοτάδι

χιλιάδες τσιγάρα αναμένα

την κάνουν να μοιάζει διάτρητη

απόδειξη χρέους ή συνεισφοράς?

-----

δεν είναιπως δεν θέλω,

αλλά τίποτα,

δεν έχω τίποτα άλλο πια,

καταλαβαίνεις?

δεν...

δεν μπορώ!

θέλω μονάχα να φύγω!

-----

αργά περπατάς

ανασαίνοντας με απόλαυση

τον καπνό της απόδρασής σου,

πήγματα σιωπής

ξεκολλούν από πάνω σου,

άηχα κατρακυλούν

σημαδεύοντας το βήμα σου

σαν ψιχουλάκια επαναπροσδιορισμού,

καημένε Κοντορεβυθούλη

αν γνώριζες τη λάγνα θωπεία του πολιτισμού

θα προτιμούσες σίγουρα

την άγρια αγυρτεία του δάσους

"θα φύγω"

-----

το λες και το ξαναλές,

για να πιστέψεις

-----

πόση μοναξιά βασιλεύει στον κόσμο σας...

-----

"θα φύγω"

-----

πόσα "ειμί" να αντιπαραθέσω

στην δικτατορία του "Εγώ" σας?

-----

αλήθεια πόσα?

-----

πουθενά δεν θα πας!

το πλοίο έφυγε!

(δεν φταίω)

νύχτα ήταν,

οι σκιές χορεύαν τριγύρω μας

τον χορό της φυγής,

"πάνω στις γραμμές του τραίνου να βαδίζεις"

είπες,

"μη χάσεις τον δρόμο!"

το φεγγάρι όπως - όπως κουτρουβαλούσε

απ' το απέναντι βουνό

κι ο βοριάς έσπερνε άτακτα

βελόνες και πίκρες μαζί

"το νου σου!"

είπες

κι ήταν σα διαταγή αυτή η φράση...

όλες σου οι φράσεις ήταν λίγο σα διαταγές

κοφτές και κοφτερές

ως όφειλε να είναι μια μαχαιριά

στη φλέβα...

κρύωνα και διψούσα

μα μου είχες τάξει μια φέτα Παράδεισο

την βραδιά που διαρήξαμε με βία

τα ιμάτια της ψυχών μας...

είχα να περιμένω.

κι έτσι πήγαινα

με το δισάκι της ελπίδας στον ώμο

κι ένα χτεσινό σύννεφο να μου σκιάζει τα μάτια

μπορεί και να κρυβόμουνα πίσω του,

δεν ξέρω, μη ρωτάς, μπορεί...

μία, δύο, τρεις γραμμές...

ένα, δύο, τρία βήματα...

πρώτα ήρθε ο θόρυβος να μ' ανταμώσει

σαν από ιστορία παλιά βγαλμένος

κι ύστερα τα φώτα!

δυνατά, εκτυφλωτικά,

σημαδεύοντας ξεδιάντροπα των ματιών μου την ύλη

αλτ!

ούρλιαξε ο βοριάς

κι οι βελόνες του έπιασαν να αιωρούνται γύρω απ' τα φώτα

σαν χαρούμενες πεταλούδες...

το δεξί μου πόδι κόλλησε στις γραμμές

- πάντα η λογική μου κολλούσε βλέπεις -

(δεν φταίω)

τίνος παιδιού είναι αυτή η φωνούλα?

από που έρχεται?

(δεν φταίω)

μία γραμμή, μία γραμμή, μία γραμμή...

ένα βήμα, κανένα βήμα, κανένα...

(δεν φταίω)

το παιδί!

τουλάχιστον τραβήξτε μακριά το παιδί απ' τις γραμμές!

(δεν φταίω)

ο θόρυβος μου χάιδεψε τα μαλλιά,

τα φώτα καρφώθηκαν απαλά στο βλέμμα μου

"το παιδί..."

είπα

"δεν ήξερα πως θα περνούσε το τραίνο"

απάντησες,

μία γραμμή,

ένα βήμα,

κανένα βήμα!

------

(δεν φταίω)

πάντα μου άρεσε τις νύχτες

να βλέπω τα τραίνα να περνούν.

με τρύπιες βάρκες και καμένα πανιά...

...έμεινα εκεί,
στην άκρη του γιαλού,
σαν αδειανό μπουκάλι,
δεν ήθελα πια να ταξιδέψω...
απουσία μυνημάτων,
απουσία γραμμών,
απουσία λέξεων...
σήμα ασθενές,
δίκτυο ανύπαρκτο,
η συσκευή τα έχει φτύσει...
η υγρασία της θάλασσας
οξειδώνεται στα μάτια σου
για κοίτα!
κι η μπαταρία επίσης...
αφήνει αυτή τη φαιόχρωμη σκουριά
στα δάχτυλα
λες και τα βάφει ο χρόνος που περνάει...
γεράσαμε θαρρώ,
απότομα,
μες σε μια νύχτα
κι είναι κλειστά ο ουρανός σήμερα
ανταλλακτικά τέλος!
άραγε από αύριο θα κάνει νέες παραλαβές
ή το μαγαζάκι έπεσε έξω?
η Κρίσις βλέπεις,
κανέναν δεν αφήνει ανέγγιχτο,
ούτε καν τα θαύματα...
επτωχεύσαμεν!
λυπάμαι...
και δεν θέλω άλλο πια να ταξιδέψω
------
με τρύπιες βάρκες και καμένα πανιά...

δεν θέλω να γίνω ελέφαντας...

να μιλήσουμε
είπες...
λόγια,
πάλι λόγια,
μπλα! μπλα! μπλα!
λόγια που ξεχάστηκαν αφημένα στους ανέμους,
διάτρητα γίναν απ' τις βροχές
και τώρα μπάζουν από παντού χειμώνα
ποιος το περίμενε να βρέξει τόσο πολύ?
είπες...
τα σύμφωνά σου καρφιά σκουριασμένα
με βία κρατούν στην θέση τους
εικόνες απ' το χτες που ξεθώριασαν
ούτε η μνήμη πια
δεν κάνει τον κόπο να τις κοιτάξει
- αγάπη μου, δεν θέλω να γίνω ελέφαντας -
δεν ακούς...
οι λέξεις μου μικρά πολύχρωμα φτερά
χορεύουν στο κενό
κι ύστερα επιπόλαια επιχειρούν το σάλτο του θανάτου
στην χτεσινή αστραπή
ακόμα το Εγώ σου φωτογράφιζες
στο κάδρο του ξεχαρβαλωμένου παράθυρου
κι ας έκρωζε πένθιμα το σπασμένο παντζούρι
τε - λος!
τε - λος!
τε - λος!
- αγάπη μου δεν θέλω να γίνω ελέφαντας -
- δεν θέλω να γίνω ελέφαντας - *
δεν υπάρχει καθόλου αγάπη σ' αυτό
μονάχα ταραχή!
δεν θέλω!
----------
με σκουντάς απαλά,
ανάβεις το φως,
μου σκουπίζεις το μέτωπο
"όνειρο ήταν - λες - πάει πέρασε"
-----------
δίπλα στο κρεβάτι μας
ένα σπασμένο σκοινί
φυλλοροούσε...
------------
κλείσε το φως!
...

* εμπνευσμένο απ' το βιβλίο του Χ. Μπουκάι
"Να σου πω μια ιστορία" εκδ. Opera

κόντρα...

...κοίτα!

στη ράχη του ποταμού

κόντρα παλεύουν τα ψάρια,

μεταναστεύουν είπα,

γεννούν είπες εσύ...

μετά σιωπή...

αφουγκράζομαι τον άνεμο που φυσά,

κόντρα κι αυτός

θέλει λες να υπογραμμίσει τα λόγια σου

ή μήπως τα δικά μου?

-----

κοίτα εγώ...

δεν ήμουνα για πολλά,

θέλω να πω για ακροβασίες μεγάλες,

ανταρσίες και λάβαρα δεν..

πάντα χαμηλά κοιτούσα,

υψοφοβικός χαρακτήρας θα πεις

ίσως...

οι άκρες μου προξενούσαν ίλιγγο

όχι γιατί θα έπεφτα και θα τσακιζόμουν

αλλά γιατί η έννοια της πτώσης

- κόντρα κι αυτή -

κυλούσε στις φλέβες μου...

-----

κοίτα εγώ...

δεν είναι που δεν έχω τι να πω

είναι που πια δεν ξέρω αν πρέπει...

ξοδιάσαμε όλες μας τις στιγμές σε λόγια

κι είναι αργά τώρα...

τα φώτα λιγοστεύουν,

οι αντοχές εξατμίζονται,

οι ανάγκες θεριεύουν

κι η μετανάστευση επιβάλλεται...

-----

δεν ξέρω αν είναι γέννα

καθώς λες

ή μικροί - μικροί θάνατοι μαζί

κάθε μέρα κι από ένα όνειρο πυροβολούμε

άλλα τ' αφήνουμε επί τόπου

κι άλλα τα πετυχαίνουμε στο φτερό

σώνονται

αλλά πια δεν φτερουγίζουν μεσούρανα

κι αν είναι έτσι αγάπη μου

προτιμώ να μάθω καλό σημάδι...

-----

κοίτα εγώ...

θαρρώ πως στο μόνο που του πρέπει το ύψος

είναι το Όνειρο

αλλιώς τι νόημα έχει?

να γεννήσεις με πόνο,

ν' αναθρέψεις με κόπο

και να δεις το παιδί σου

αυτό που στα μεσούρανα το 'ταξες,

να σέρνεται στη γη?

κι ας μη φταις...

-----

η ευθύνη άλλωστε

είναι προνόμιο των ισχυρών

-----

κοίτα εγώ...

δεν είμαι θαρραλέος,

φοβάμαι τους εφιάλτες

που κρύβουν οι νύχτες,

τους κεραυνούς που φέρνει η βροχή,

τους κινδύνους που παραμονεύουν

στα μεγάλα βάθη,

μα πιο πολύ απ' όλα φοβάμαι

τους ανθρώπους που απ' τις ευθύνες τους απέχουν.

-----

κόντρα ε?

καραβάνια...

και ορίστε! φτάσαμε...

σκάσε και κολύμπα!

...δεν ήξερα
και να σου πω,
δεν πρόλαβα και να ρωτήσω,
άλλωστε τι σημασία έχουν οι ερωτήσεις πια?
άμα πάρεις απόφαση να πνιγείς
σε νοιάζει πόσο κρύο έχει?
απλά,
παίρνεις φόρα και μπαίνεις στο νερό...
καμιά φορά κιόλας
σε φτιάχνει το κρύο,
σου παγώνει μέλη κι αισθήματα
κι έτσι σαν βράχος ατάραχος
αφήνεσαι στον πάτο να πας...
και μην ακούς,
μη μασάς,
μην παραμυθιάζεσαι...
η τελευταία γοργόνα έζησε στη φαντασία
κάποιου ρομαντικού
που απλά δεν είχε δει
ψάρι ποτέ του...
ούτε κρυμμένοι θησαυροί στο βυθό
δεν υπάρχουν
μοναχά σάπια ναυάγια
και μουχλιασμένες μνήμες...
δεν θα την βρεις εκεί την άκρη σου
όσο κι αν το παλεύεις...
γι' αυτό σου λέω,
άμα δεν το 'χεις πάρει απόφαση να πνιγείς
σκάσε και κολύμπα!