Στην σκιά του φεγγαριού
βλέπω δυο φιγούρες
Χορεύουν αργά,
νωχελικά θαρρείς,
- μπα όχι, μοιάζουν άνθρωποι,
που δεν τους νοιάζει το χτες,
που δεν σκέφτονται το αύριο
άρα, ο χρόνος δεν τους αφορά,
τον καταργούνε -
σχεδόν ολόκληροι σαν δύο,
σχεδόν ατελής σαν ένας
Εσύ, πάντα Εσύ
Κι εγώ, Εγώ;
Ο Αύγουστος μας μοιράζει αστέρια
κι υποσχέσεις
Το καλοκαίρι μας ξεγελά
με φεγγάρια μισά
που πασχίζουν ονειρεύοντας
να γίνουν ολόκληρα
Κι η θάλασσα στέκει πάντα εκεί,
στη μέση
Δρόμος κι ερχομός
Δρόμος και πηγαιμός
Ακούραστες οι σκιές
χορεύουν όλα τα βράδια του Αυγούστου
μα το Σεπτέμβρη,
με την πρώτη βροχή λιώνουν απλά
σαν ασημένια δάκρυα και χύνονται
στων ποταμών τις άκρες
για ν'ανταμώσουν
ξανά και πάλι,
Εκείνη,
τη Θάλασσα
Κάθε Αύγουστο...
Χρόνια τώρα.
