ευτυχείτε...

Καλοκαίριασε,

είπες...

Έπιασαν πρώιμα οι ζέστες φέτος.

Πρέπει να σηκώσω τα χειμερινά ηλιοστάσια.

Πρέπει να κατεβάσω τα περσινά μου χαμόγελα.

Μυρίζουν ακόμα ναφθαλίνη.

Δεν πειράζει.

Μ' αυτά θα πορευτώ και φέτος.

Λιτά.

Ταπεινά.

Οικεία.

Και το καλό μου κορμί

σα να σκούριασε λιγάκι στην άκρη.

Ξεχασμένη έμεινε η αρμύρα

και διάβρωσε την ύλη του.

Εφήμερη έτσι κι αλλιώς.

Το γιασεμί μου φέτος αρνήθηκε να ανθίσει.

Πεισματικά γδύθηκε απ' το φύλλωμά του

και επέστρεψε οικειοθελώς στον χειμώνα.

Τι ωφελεί ν' ανθίζω

όταν έχεις χάσει από χρόνια την όσφρησή σου;

Τι να απαντήσω σ' ένα λουλούδι

που - δυστυχώς - δεν λαθεύει ποτέ;

Έχει βλέπεις την σοφία της φύσης στις φλέβες του.

Φωτοσυνθέτει απλά.

Αγαπά.

Κι επιβιώνει.

-----

Καλοκαίριασε είπα.

Και φέτος.

Τριγύρω μου άνθρωποι

λίγο σκουριασμένοι,

λίγο ραγισμένοι,

μόνοι στο πολύ

σοφοί στο καθόλου.

Μας εκδικείται θαρρώ.

Η φύση μας που αρνηθήκαμε λέω,

αυτή,

η αρχαία μάγισσα,

μας καταδίκασε σε πρόσκαιρη άνοια

και σε αιώνια παραπλάνηση,

πώς ν' ανθίσουμε οι άνθρωποι λοιπόν;

Πώς να δέσουμε καρπό;

------

Ευτυχώς που εφευρέθηκε το πλαστικό.

Λουλούδι.

Καλοκαίρι.

Έρωτας.

Γενναίο υλικό.

Και πάνω απ' όλα άφθαρτο.

Ευτυχείτε λοιπόν!

Διαννύουμε την εποχή της πλαστικής ευφορίας.

Ευτυχείτε!