Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

εξάσκηση...


...Ξεχάστηκα εδώ πέρα
για δες!
Τα πέρατα του κόσμου στο κεφάλι μου κλείνω
μα αφημένη θαρρείς ειν' η σκέψη μου
στο κοχύλι των χειλιών σου.
-----
Μόλις αυτά σαλέψουν,
κρύβεται τρομαγμένη...
Στην ησυχία όμως ημερεύει,
παίρνει θάρρος και τρανεύει.
Τότε βγάζει απ' την τσέπη της ψυχής της
των αστεριών την τράπουλα
και προσπαθεί να διαβάσει τη Μοίρα...
"μαζί Σου θέλω να'μαι!"
την ακούω συχνά να ουρλιάζει.
Ένα παράθυρο στη θάλασσα,
ένα ποτήρι ρακή
και μια γλάστρα με βασιλικό.
Μουσικές δεν θέλει
της αρκεί η ανάσα σου τα βράδια...
Σκέφτεται πόσες φορές ξενύχτησε
ακούγοντας την.
Τόσο που ξαφνικά τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.
Η ανάσα σου μονάχα.
-----
Άλλες φορές
την πιάνω να τσαλαβουτάει
μέσα στο καστανό των ματιών σου.
Ποια στιγμή ξέρεις?
Να...εκείνη την μικρή στιγμή που αποκοιμιέται ο ήλιος μέσα τους.
Και βάζεις κόντρα το χέρι
για προστασία στ' όνειρο.
Τότε,
ξαπλώνει φιλάρεσκα
πάνω στις μισογερμένες βλεφαρίδες σου
και κάνει τάχα μου πως κοιμάται κι η ίδια.
Για να μην βαρύνεις.
Και τρομάξεις κι εσύ.
-----
Ξέρεις σαν τα σπουργίτια στη βροχή
σκορπίζουνε οι σκέψεις απ' το αναίτιο.
Μια φραπ! και χάθηκαν όλες
κι ύστερα όσο κι αν θες να τις μαζέψεις...πουθενά!
Θέλει πολλά ψιχουλάκια να σκορπίσει το Εγώ
για να του χαριστεί η Αγάπη.
Κι αυτό πάντα εύκολο δεν είναι...
-----
Γι' αυτό σου λέω...
Ήσυχα...
Αργά και σιγανά περπάτα!
Αλαφρά να μιλάς και να σκέφτεσαι.
Στον ουρανό να ανυψώνεσαι απαλά,
σαν προσευχή και σαν χάρη.
Κι όταν νιώθεις τριγύρω σου
να κολυμπάνε μικρές πεταλούδες
αθέατες στους πολλούς και λογικούς,
μην τρομάζεις!
Η σκέψη μου είναι
που πασχίζει να σ' αγγίξει.
-----
Δαντέλα λευκή και κόκκινη κλωστή
όλοι έχουμε δικαίωμα στο παραμύθι, που λες...
Κάστανα ψημένα στη φωτιά
και μέλι με κρασί που λαμπυρίζει.
Μια χώρα παραμυθένια
και δυο ξωτικά ανήκουν στον καθένα μας!
Τα υπόλοιπα είναι απλά.
Να ονειρεύεσαι κάθε μέρα δεν είναι τέχνη.
Είναι απλά εξάσκηση.
-----
Σε σκέφτομαι...




Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

"ακριβός μαλάκας"


καπνίζω...

προς απαγόρευσιν κι εγώ

σε κλειστούς χώρους

και σε άλλων συναναστροφές

δεν θα...

ΘΑ προσέχω,

την υγεία μου και την υγεία τους

του αγέρα το ακριβό οξυγόνο

της ομορφιάς το ξεκάθαρο κάλλος

ΘΑ προσέχω...

απαίτησες να 'μαι καλά

να' μαι εδώ

να 'μαι παρούσα

απαίτησες να 'μαι δυνατή

να'μαι σωστή

ν' αντέχω!

καπνίζω!

κλεισμένη εδώ σ' ένα κουτάκι

απ' αυτά της συλλογής σου

είδος προς εξαφάνιση γράφει

"ακριβός μαλάκας"

είναι καιρός τώρα

που βλέπω μόνο λευκό

που ακινητώ ασφυκτικά

τα μέλη μου σκουριάζουν

τα λόγια μου στερεύουν

τα φιλιά μου εξατμίστηκαν

τριγύρω μου σκόνη...

τα εκθέματα σιωπούν

από χρόνια αυτά σε αχρηστία

μονάχα ένα ξύλινο στρατιωτάκι

με κοιτάει από κάπου - κάπου απορημένο

ο συλλέκτης χρεοκόπησε

οι δημοπρασίες απαγορεύτηκαν

το καθεστώς κλονίζεται

εμείς άραγε τι θα απογενούμε?

- μοιάζει να λέει -

φυσώ τον καπνό μου στο λευκό επιδεικτικά

και πεισματώνω...

σιωπηλή ευχή : ας ρίξει κάποιος λίγο χρώμα...

Σάββατο 30 Μαΐου 2009

όλο δικό σου...

κρεμιέται απ' τα σύννεφα
μια μικρή ελπίδα
με προσδοκίες τρέφεται
με προσμονές ξεχνιέται
έλα!
τρία γράμματα...
έλα!
τρεις ορφανές αισθήσεις
η όραση,
η αφή,
η γεύση...
έλα!
ο ήλιος δειλά ανατέλλει
ξεπροβάλλει η χάρη του Θεού
πάνω απ' τη Γη...
έλα!
τώρα που ανθίζουν εμπρός μου
χρωματιστά όνειρα
και το κόκκινο κοίτα!
είναι ολο δικό σου!




Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

εν λευκώ...

καλημέρα...

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

ο κήπος της Λήθης...


τα κάγκελα του κήπου ήταν βαμμένα γκρι...
όμοια με τους τοίχους και τα τσιμέντα
να μην ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά
με τη δεύτερη δεν προλάβαινες ν' αντιδράσεις
ήσουνα ήδη εντός
κι άντε να βγεις μετά...
μ' ένα λιγωμένο κλικ ασφάλιζε η πόρτα
κλειδί δεν υπήρχε
μονάχα μια τρύπα στο σίδερο
αν έκανες το λάθος να σκύψεις να δεις
- έτσι από περιέργεια -
σκοτάδι πηχτό και γλιστερό χυνόταν μέσα στους βλεννογόνους σου
τόσο απαλά που σχεδόν το δεχόσουνα μ' ανακούφιση
αναρωτιόσουνα κιόλας κάποτε γιατί να είχε αργήσει τόσο...
έχει κι η λησμονιά τα οφέλη της πώς?
σπουδαγμένη την είχαν την τέχνη της λήθης εκεί
κι ας έδειχναν άξεστοι και ξένοι,
άνθρωποι κι αντικείμενα
ζώα και φυτά,
όλοι τους του ρήματος "ξεχνάω" οπαδοί
απαρέκλιτοι οι Κανόνες
μονάχα εκεί, στην άκρη του κήπου,
μια μικρή μανταρινιά επέμενε να θυμάται
της Ανοιξης το θρόισμα
και την τρελλή λαχτάρα ενός φλαμίνγκο για ταξίδια,
την αγωνία του σαλιγκαριού
και τη χαρά της προσμονής των χελιδονιών,
κι όταν ήσυχα έπεφτε η νύχτα,
σα λύτρωση θα έλεγε κανείς,
σαν ύπνος και σα θάνατος,
- ήσυχα κάθε μέρα, έτσι προστάζαν οι Κανόνες -
μια βουρκωμένη μυρωδιά δειλά έσκαγε στον αγέρα
και με απαλά βήματα
τα μάτια σου έψαχνε ν' ανταμώσει
μήπως και πάψεις να ξεχνάς...
μήπως κι αναγνωρίσεις...

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

τα θαύματα...

οι φωτό

πραγματικά ζωντανεύουν το τραγούδι...

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

εννιά μήνες...


ένα καινούριο μωρό

ανασαίνει δίπλα μας

- σου μοιάζει!

σαν εσένα γελά!

- μα κοίτα!

έχει το βλέμμα σου!

ο τοκετός

μονοπάτι ζωής

με δυσκολία και οδύνες

ξεκουράσου μια στάλα...

κοιμάται ξένοιαστο

στου ήλιου το γέλιο ακουμπισμένο

εμείς το φτιάξαμε

εμείς το γεννήσαμε

εμείς θα το πάρουμε απ' το χέρι

να του δείξουμε τη ζωή...

- σου μοιάζει!

κοίτα πως σφίγγει τα χέρια του!

- σ' εσένα μοιάζει!

με πόση γλύκα αγγίζει τα πράγματα!

ένα καινούριο μωρό

ανασαίνει δίπλα μας...

εσύ κι εγώ...

μαζί!
κλείσαμε εννιά μήνες...

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Εσύ...


μου λείπει η ζωή που ονειρεύτηκα μαζί σου

τα βήματά μας που βολτάριζαν πλάι - πλάι

στις άκρες μιας απέραντης θάλασσας

κι εκείνο το "αχ!" του ξαφνιάσματος

καθώς μια αναπάντεχη βροχή

μπερδευόταν στα μαλλιά σου...

μου λείπει το πρωινό σου γέλιο στον καθρέφτη

κι ο τρόπος που τραβούσες την κουρτίνα,

οι κλεμμένες γουλιές απ' τον καφέ μου

και το τσιγάρο που συνήθως ξεχνούσες

αναμένο στο τασάκι...

το γέλιο σου που γλίστραγε μες στο φωταγωγό

η καλημέρα που κελαρυστά

με ακολουθούσε στις σκάλες

το μήνυμα που αναβόσβηνε

ξεχειλλίζοντας στην τσέπη μου...

"σ' αγαπώ! να προσέχεις!"

ψωμί κομμένο με τα δάχτυλα

μυρωδιά ευτυχίας στο διπλωμένο τραπεζομάντηλο

ψίχουλα σκορπισμένα στο μπαλκόνι...

τι είναι ο έρωτας?

μια καθημερινότητα που διαρκώς επαναλαμβάνεται

κι ενώ είναι ίδια δεν παλιώνει ποτέ...

κι ένα χαμόγελο που φοράς στραβά

και λάμπει σαν ανοιξιάτικη μέρα

κι ας βρέχει...

μου λείπει η ζωή που ονειρεύτηκα μαζί σου...

το ξύπνημα του πρωινού

της νύχτας το χάδι

πάνω μου και γύρω μου

παντού μπλε...

ουρανός και θάλασσα

κι αρμύρα στα χείλια σου απ' τα φιλιά του ανέμου...

μου λείπεις Εσύ...

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

μείνε...

Στίχοι: Μιχάλης Καρράς

Μουσική: Θηβαίος Χρήστος

Κρατησε με σαν να με γεννούσεςσαν ωκεανός

που αναζητούσες όπως ο ουρανός

τον άσωτό του γιο

Κράτα με κι αρχίζει ο κοσμός τώρα

κράτα με που πέθανα σαν χώρα

Κράτησέ με σαν να ζήλευες ξανά

Μείνε για να αντέξω τον χρόνο πριν με γκρεμίσει

Μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις

Είναι ριζωμένος ο φόβος μου σαν νυχτα βαθειά

Γίνε γύρω απ' το πρόσωπό μου ζεστή αμμουδιά

Κράτα με λες κι ηρθά από τ' αστέρια

κράτα με κι ας έχω αίμα στα χέρια

Αγάπησε τα λάθη που θα κάνω πριν χαθώ

Κι από την αρχή ζωγράφισέ με

σαν τις τύψεις σου αγκάλιασέ με

Όσο το κορμί ρίχνει σκιά θα σου δωθώ

Μείνε για να αντέξω τον χρόνο πριν με γκρεμίσει

Μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις

Είναι ριζωμένος ο φόβος μου σαν νυχτα βαθειά

Γίνε γύρω απ' το πρόσωπό μου ζεστή αμμουδιά

Κράτα με σαν όρκο ξεχασμένο

σαν ένα τριαντάφυλλο σπασμένο

Θέλω μόνο στο φιλί σου να πλυθώ

-----------------------------------------------------

μου λείπει η ζωή που ονειρεύτηκα μαζί σου...

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

πού να 'ναι?


ήλιος σήμερα

καρφιτσωμένος κατάφατσα

χαμογελά περιπαικτικά

κοροϊδεύει...

κρυώνω...

τις χούφτες μου άπλωσα στον ουρανό

καίγοντας τις άμυνές μου

ζητούσα να ζεσταθώ

γδυνόμουνα

κι όλο κρύωνα...

και τώρα...

έτσι γυμνή

σα βρέφος αθώα

στέκω εδώ...

στον ήλιο σου αυτό απέναντι

ν' αναρωτιέμαι μονάχα

από πού ήρθε όλο αυτό το κρύο?

τέλος δεν έχει?

γύρω μου άγνωστοι άνθρωποι

γελούσαν δυνατά

κάπου - κάπου έβγαζαν

μικρά επιφωνήματα θαυμασμού

κι όλοι κοιτούσαν ψηλά...

τα παγωμένα μου χέρια άραγε?

την αδειανή μου καρδιά?

"τι υπέροχος ζωγράφος!"

"και πόσο ρεαλιστικός αλήθεια!"

"φανταστικός πίνακας!"

"αξία...ανεκτίμητη!"

μάζεψα όπως - όπως

τις παγωμένες μου ελπίδες

με κουρέλια χρυσά

έντυσα το ανίδεο κορμί μου

και την τέχνη προσκύνησα

της μεγάλης ψευτιάς την ιέρεια

της απόλυτης παγωνιάς μου την πλάνη...

σε έκθεση ζωγραφικής

τόσον καιρό ρέμβαζα

η αληθινή ζωή πού να 'ναι?

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

σε θέλω εδώ...

καλησπέρα...

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

μια αφίσα...


...μικρή ήταν η αφίσα

κολλημένη όμως πολύ ψηλά στην κολώνα...

το μέγεθος που της έλειπε

το παζάρευε από θέση,

η φωτογραφία χρωματιστή

για ξεχασμένους παραδείσους μιλούσε...

μια θάλασσα,

δυο γλάροι,

η χρυσή ακτή

ένας ηλιοκαμένος έρωτας...

εικόνα που έσφυζε

από μια άρρωστη υγεία...

στο απίθανο βλέπεις

αντιδράνε τα κύτταρά μας

συνηθισμένα καθώς είναι

στη φθορά...

μα αυτή δεν είναι η πορεία των κυττάρων αλήθεια?

γεννιούνται,

κάνουν μια μικρή περιστροφή

γύρω απ' τον εαυτό τους

και σβήνουν αθόρυβα

όπως ήρθαν...

η αφίσα ήταν μέρες εκεί

κολλημένη...

ατένιζε αγέρωχα

τον χειμωνιάτικο αγέρα

και τα φώτα των αυτοκινήτων

που έτρεχαν

στην μεγάλη λεωφόρο...

κι ύστερα,

εκεί που πήγαινα να την πιστέψω,

- το ύψος με παραπλάνησε

και όχι το θέμα -

ομολογώ...

ήρθε εκείνη η δυνατή βροχή...

βροχή που έδερνε αλύπητα

πρόσωπα και αντικείμενα

έτσι...για να δει

πόσα μπορεί άνευ όρων να υποτάξει...

το χαρτί - ευτελές υλικό -

άρχισε να μουλιάζει

το νερό εισχωρούσε παντού

με την ίδια οργή...

στο ανοιχτό μου πουκάμισο

στα κλειστά σου χείλια

στις ρωγμές της ασφάλτου...

όλα βράχηκαν,

όλα ξεπλύθηκαν,

όλα καθάρισαν,

με μια βίαιη ανάγκη για αλήθεια...

έτρεξα βιαστικά να κρυφτώ εκείνη τη μέρα...

μπορείς άραγε να πνιγείς οριζοντίως?

την επόμενη μέρα η αφίσα με τη χρυσή παραλία

δεν ήταν εκεί...

μονάχα στην άκρη της κολώνας

μια αιώρα ακροβατούσε μοναχή

ανάμεσα σε δυο κομμάτια χαρτιού

ξεφτισμένα...

κι ας ήταν τόσο ψηλά τοποθετημένη...

βλέπεις,

το ύψος δεν το καθορίζει πάντα η θέση...

συχνά από τη φύση καθορίζεται...

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

άδειες καρέκλες...


πώς γίναμε έτσι λοιπόν...

δυο άδειες καρέκλες στην άκρη της ζωής...

να έρχονται αφρισμένα τα κύματα

κι εμείς τους αφρούς να μετράμε...

πώς γίναμε έτσι λοιπόν...

ξεχασμένη καλοκαιρία η χαρά

στον πλανήτη ετούτο δεν ζει

κάπου μακριά είπαν πως έφυγε...

με τα αποδημητικά πουλιά παρέα...

σε περίμενα...

κι απόψε σε περίμενα...

κοιτώντας πέρα μακριά τον ορίζοντα

κι εκείνον τον βράχο

που έλεγες πως έμοιαζε πουλί...

άδεια τα σπλάχνα τ' ουρανού ήταν

όπου κι αν δω

μάτια βουρκωμένα βλέπω

κι αυτά τα δάκρυα του αποχωρισμού

πόσο με βαραίνουν...

κοίτα!

γείραν στο χώμα οι ώμοι μου

κι η περηφάνια μου στα χέρια μου κοιμάται

πού είσαι?

χειμώνιασε για τα καλά σου λέω...

κι η θάλασσα για κοίτα...

ανεβαίνει...

βιάσου!
--------------------------------------------------
η φωτό είναι από το blog του Άλκη
φίλου και εξαιρετικού καλλιτέχνη
που η δουλειά του αποτελεί πάντα πηγή έμπνευσης για μένα...

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

ο σκοινοβάτης...


...δεν θέλω να μιλώ πολύ,

οι λέξεις τελειώνουν

σαν τη σκόνη της κλεψύδρας

χρωματιστή αυτή,

κάνει το τέλος να μοιάζει γιορτή...

δεν θέλω να λέω πολλά,

οι ανάσες μου σώνονται

σαν τα όνειρα που σ' αφήνουν το πρωί

με τη γεύση της πείνας στο στόμα...

λίγο ακόμα...

λίγο ή πολύ?

η ανάγκη σου με καθορίζει

κάνει το λίγο μου τεράστιο

και το πολύ μου

απάτητο βουνό....

κι εγώ?

σε σιωπές αιώνων καταδύομαι

ασφυκτιώ κάτω από τόνους

μοναξιάς και αλαλίας,

δεν μπορώ για σένα να μιλώ

χωρίς εσένα,

βέλη οι λέξεις

και θρυμματίζουν την ευαίσθητή μου ισορροπία

σκοινοβάτης εγώ

κι η μοναξιά μου σκοινί τεντωμένο

άλλο δεν έχω

παρά να παλεύω να σταθώ στο κενό

κοιτώντας πέρα μακριά

έναν άδειο ορίζοντα

το φως που ανάβει,

του κόσμου οι φωνές,

το χειροκρότημα της τρέλας,

της αποκοτιάς η ευτυχία,

όλα...

οι ανάσες σταματούν

το μεγάλο ρολόι ρυθμίζοντας

11.59μμ

το δίχτυ ασφαλείας

σου το έχω χαρίσει...

πέφτω!

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

έρωτας για τη Ζωή...


...τίναξε την αυγή

απ' τα βλέφαρά του και σηκώθηκε

μικρές δροσοσταλίδες

έπεσαν στη γη...

λαμπύριζαν τα όνειρα αφημένα

εντός τους...

έκοψε ένα κλαρί βασιλικού

και το 'φερε στα χείλια

"καλημέρα!"

ψιθύρισε στο άπειρο

κι εκείνο

για να τον ευχαριστήσει

θρόισε απαλά

των θαλασσών τα πέπλα...

"καλημέρα!"

ντύθηκε τη σκόνη του δρόμου

και ξεκίνησε...

και σήμερα τον περιμέναν πολλά

να δει, να βρει,

ν' ανακαλύψει...

στις τρύπιες τσέπες της ψυχής του

ένα χαμόγελο κρατούσε

φυλαγμένο καλά

από κλωστούλες φθαρμένες

που δεν σπάγαν

τον έρωτα για 'κείνη...

τον έρωτα για τη Ζωή....

"καλημέρα!"

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

ζωή είναι...


άκου τι θυμήθηκα τώρα...

αλλοτινές ιστορίες,

μια χούφτα άμμο της ερήμου,

μια νύχτα που ήταν τόσο φωτεινή

ώστε να τη ζηλεύουν τα άστρα,

δυο μάτια που έκαιγαν καθώς κοιτούσαν το αύριο

κι ένα παιδί που μέτραγε τις δυνάμεις του

κι έπεφτε με φόρα στον τοίχο...

άκου τι θυμήθηκα τώρα...

το θαυμάζω αυτό το παιδί...

στάθηκε μπροστά στο "αδύνατο"

κι είπε : "θα το παλαίψω"

κι όταν νικήθηκε

γιατί δεν γινόταν αλλιώς

η ήττα είχε μια γεύση...

σαν γλυκό νεραντζάκι...

και το δώρο της ήττας

- γιατί όσοι τολμούν κερδίζουν κι ας μοιάζουν χαμένοι -

ήρθε χρόνια μετά...

κι ήταν ανυπέρβλητα μεγάλο...

τίποτα δεν πάει χαμένο

σε ανύποπτο χρόνο

επιστρέφονται όλα

και οι λύπες και οι χαρές...

κι αυτό ζωή είναι...