οι ανέμοι

...από τότε που με λευτέρωσες

μεσα στην πόλη ζω,

πίσω από φύλλα που τρέχουν κρύβομαι,

πάνω σε τέντες που αλαλλάζουν ακροβατώ,

μέσα σε μυστικά πηγάδια μένω

που ο νους σου ούτε που τα βάζει...

-----

(δεν μου πρέπει)

-----

τις βραδιές με φεγγάρι όμως αγριεύομαι,

το ένστικτο της Ερήμου ξανά με καλεί

να επιστρέψω!

πρέπει να επιστρέψω!

δεν τους πρέπει των ανέμων η πόλη

οι τεθλασμένες γραμμές

και οι αιχμηρές γωνίες,

φτιαγμένοι για μεγάλες εκτάσεις αυτοί,

στο λίγο πνίγονται και ανταριάζουν...

-----

(δεν σου πρέπει)

-----

κι όταν φυσούν...

να δέεσαι!

-----

απαιτείται!

Άλφα + Ωμέγα

άναψα κι έσβησα χτες βράδυ

σαν μικρή ευχή

που στο ψυχος παγώνει,

-πόσο κρύο έχει! -

λυμένοι οι κάβοι

και σπασμένα τα σκοινιά του Ουρανού

σκέψου!

σκέψου!

μια φωνή δίπλα στ' αυτί μου προστάζει

σκέψου!

σκέψου!

τριγύρω μου απέραντο μπλε

κάποιος συνεπής,

- προφανώς -

σήκωσε την γραμμή των Οριζόντων,

ήθελε λέει να ξεσκονίσει

του κόσμου την καταχνιά,

και βρέθηκα εδώ

καταμεσής στο μπλε

που τέλος κι αρχή δεν έχει...

στα νερά βαδίζω και στα κύματα μιλώ

με φωνή αλλόκοτη

που ανθρώπινη δε μοιάζει,

αν το Άλφα είναι η αρχή του Κόσμου

όπως Αγάπη,

το τέλος του πού βρίσκεται?

στο δικό μας Ωμέγα?

ή στον αστερισμό που πήρες μαζί σου φεύγοντας?

δέκα εκατομμύρια άστρα τι θα τα κάνεις?

ένα μόνο μου λείπει για ν' αρχίσω να ονειρεύομαι...

έλα...πάμε μια βόλτα!

"πάμε μια βόλτα..."
σου είπα,
μια βόλτα στα πέρατα της Γης
- σκέφτηκα -
ίσως εκεί να σωθούμε,
να βρεθεί ένα κοχύλι μικρό,
αγκαλιασμένους σφιχτά να μας χωρέσει
τόσο σφιχτά,
που τίποτα να μην μπαίνει ανάμεσά μας
ούτε καν η αφή μιας μετάξινης τρίχας
ακόμα κι αυτή...τριχιά!
πέρασε πολύ κρύο
και κάθισε στα κορμιά μας πάνω
κι όλα αυτά τα κύματα...
λεπτό το λεπτό μας κατέτρωγαν
κι ήρθε πια ένα πρωινό
που το κορμί σου έπαψε να γεννάει πεταλίδες,
μαργαριτάρια του βυθού,
στράλια ταξιδιάρικα κι άστρα
που μοιάζαν προσευχές...
έψαξα με αγωνία να βρω,
στις τσέπες μου σπίρτα βρεγμένα
κι ένα φιλί που σκούριαζε στην άκρη,
αθόρυβα κόβει
η ανάμνηση εκείνου του φιλιού,
τα φώτα απ' τα πυροτεχνήματα,
οι ιαχές της νίκης...
-------
αχ! Αφροδίτη μου κουράστηκες
κι έγειρες στην άκρη του γιαλού να ξαποστάσεις
-------
σπασμένοι καθρέφτες τα μάτια μου
την εικόνα σου αλώνουν
κι αυτή η μικρή πληγή στο χέρι σου
που τόσο αιμορραγεί...
κόκκινο στάζει ξανά μες στο μπλε
ξημερώνει...
"έλα...πάμε μια βόλτα!"
ίσως...

των λουλουδιών τα λόγια...

"...κι όπως φεύγαν τα καράβια..."
-----
σαν τσίχλα φθαρμένη
κολλάει στα χείλια σου αυτό το τραγούδι...
ζητώντας πήγαινες,
παρακαλώντας και κλαίγοντας
κι η ζωή δεν σε σπλαχνίστηκε
εσύ φορούσες την λαμπερή την πανοπλία του ήρωα
εσύ ξενυχτούσες πολιορκώντας τα κάστρα
κι άλωνες ήλιους με το βλέμμα...
όταν νύχτωνε
έκαιγες λίγο - λίγο το κουράγιο σου να ζεσταθείς
κι άμα σωνότανε κι αυτό
απ' τα πρώτα ξεκίναγες
μάτια, μαλλιά, δάχτυλα,
σπλάχνα και καρδιά
το πρωί ξανά στον αγώνα,
καμιά φορά η κούφια πανοπλία τις σπαθιές αντηχούσε
κρότος εκκωφαντικός
τότενες κι οι εχθροί σου ακόμα τρομάζανε
και κάνανε πίσω
κι οι λαοί
που για αγάλματα διψούνε
πιότερο του θάρρους σου την ανδρεία παινεύανε
ότι του λείπει ο καθείς...
μονάχα ένα μικρό ζουμπούλι
που ανασταινόταν μέρα τη μέρα
απ' τα δάκρυα της αδυναμίας σου
είχε να λέει...
μα πού καιρός για να στήσεις αυτί στα λουλούδια...

η δικτατορία του Εγώ

ελάχιστα ψήγματα φωτός

λιώνουν απαλά,

εισχωρούν στη νύχτα που έρχεται

απεγνωσμένη σπορά

σε στέρφα μήτρα...

-----

είπες λιώνουν

η λέξη "λιώνουν",

το ρήμα "λιώνω" θυμίζει αγάπη

με κάνει να χαμογελώ...

-----

ωραιοποίηση απλά

της λέξης "σβήνουν"

-ποιητική αδεία -

αυτήν πρωτοσκέφτηκα,

μες στο σκοτάδι εξάλλου

δεν φαίνεται το χαμόγελό σου,

το μαύρο ξέρεις

καταπίνει όλα τα χρώματα

σαν αχόρταγο πηγάδι...

-----

πόσο μακριά είναι η νύχτα,

όλο πας και πας

και δεν ανοίγει μια πόρτα να βγεις στο φως,

τόσο, που πείθεσαι πια

πως το φως είναι μια κατάσταση

που επιννόησαν κάποιες πονετικές γιαγιάδες

ίδιες μ' αυτές που θα 'θελες πάντα

να σου διαβάσουν ένα παραμύθι

για καληνύχτα,

μα στη ζωή σου δεν υπήρξαν ποτέ...

τώρα,

αυτές βιάστηκαν

εσύ άργησες...

δεν ξέρω

-----

ανασηκώνεις τους ώμους,

φοράς κατάσαρκα το σκοτάδι,

δέρμα και φλέβες και κόκκαλα

όλα σκοτάδι

κι ύστερα γλιστράς στα όνειρα της θάλασσας,

δραπετεύεις...

"θα φύγω"

ουρλιάζεις με μια κρυφή χαρά

στην μέσα τσέπη του παλτού σου

κι ύστερα την κρύβεις φοβισμένα,

- ακόμα κι οι μικρές χαρές αγκυλώνουν -

φαντάσου οι μεγάλες!

-----

"θα φύγω"

-----

η προβλήτα είναι φίλη στενή με το σκοτάδι

χιλιάδες τσιγάρα αναμένα

την κάνουν να μοιάζει διάτρητη

απόδειξη χρέους ή συνεισφοράς?

-----

δεν είναιπως δεν θέλω,

αλλά τίποτα,

δεν έχω τίποτα άλλο πια,

καταλαβαίνεις?

δεν...

δεν μπορώ!

θέλω μονάχα να φύγω!

-----

αργά περπατάς

ανασαίνοντας με απόλαυση

τον καπνό της απόδρασής σου,

πήγματα σιωπής

ξεκολλούν από πάνω σου,

άηχα κατρακυλούν

σημαδεύοντας το βήμα σου

σαν ψιχουλάκια επαναπροσδιορισμού,

καημένε Κοντορεβυθούλη

αν γνώριζες τη λάγνα θωπεία του πολιτισμού

θα προτιμούσες σίγουρα

την άγρια αγυρτεία του δάσους

"θα φύγω"

-----

το λες και το ξαναλές,

για να πιστέψεις

-----

πόση μοναξιά βασιλεύει στον κόσμο σας...

-----

"θα φύγω"

-----

πόσα "ειμί" να αντιπαραθέσω

στην δικτατορία του "Εγώ" σας?

-----

αλήθεια πόσα?

-----

πουθενά δεν θα πας!

το πλοίο έφυγε!

(δεν φταίω)

νύχτα ήταν,

οι σκιές χορεύαν τριγύρω μας

τον χορό της φυγής,

"πάνω στις γραμμές του τραίνου να βαδίζεις"

είπες,

"μη χάσεις τον δρόμο!"

το φεγγάρι όπως - όπως κουτρουβαλούσε

απ' το απέναντι βουνό

κι ο βοριάς έσπερνε άτακτα

βελόνες και πίκρες μαζί

"το νου σου!"

είπες

κι ήταν σα διαταγή αυτή η φράση...

όλες σου οι φράσεις ήταν λίγο σα διαταγές

κοφτές και κοφτερές

ως όφειλε να είναι μια μαχαιριά

στη φλέβα...

κρύωνα και διψούσα

μα μου είχες τάξει μια φέτα Παράδεισο

την βραδιά που διαρήξαμε με βία

τα ιμάτια της ψυχών μας...

είχα να περιμένω.

κι έτσι πήγαινα

με το δισάκι της ελπίδας στον ώμο

κι ένα χτεσινό σύννεφο να μου σκιάζει τα μάτια

μπορεί και να κρυβόμουνα πίσω του,

δεν ξέρω, μη ρωτάς, μπορεί...

μία, δύο, τρεις γραμμές...

ένα, δύο, τρία βήματα...

πρώτα ήρθε ο θόρυβος να μ' ανταμώσει

σαν από ιστορία παλιά βγαλμένος

κι ύστερα τα φώτα!

δυνατά, εκτυφλωτικά,

σημαδεύοντας ξεδιάντροπα των ματιών μου την ύλη

αλτ!

ούρλιαξε ο βοριάς

κι οι βελόνες του έπιασαν να αιωρούνται γύρω απ' τα φώτα

σαν χαρούμενες πεταλούδες...

το δεξί μου πόδι κόλλησε στις γραμμές

- πάντα η λογική μου κολλούσε βλέπεις -

(δεν φταίω)

τίνος παιδιού είναι αυτή η φωνούλα?

από που έρχεται?

(δεν φταίω)

μία γραμμή, μία γραμμή, μία γραμμή...

ένα βήμα, κανένα βήμα, κανένα...

(δεν φταίω)

το παιδί!

τουλάχιστον τραβήξτε μακριά το παιδί απ' τις γραμμές!

(δεν φταίω)

ο θόρυβος μου χάιδεψε τα μαλλιά,

τα φώτα καρφώθηκαν απαλά στο βλέμμα μου

"το παιδί..."

είπα

"δεν ήξερα πως θα περνούσε το τραίνο"

απάντησες,

μία γραμμή,

ένα βήμα,

κανένα βήμα!

------

(δεν φταίω)

πάντα μου άρεσε τις νύχτες

να βλέπω τα τραίνα να περνούν.

με τρύπιες βάρκες και καμένα πανιά...

...έμεινα εκεί,
στην άκρη του γιαλού,
σαν αδειανό μπουκάλι,
δεν ήθελα πια να ταξιδέψω...
απουσία μυνημάτων,
απουσία γραμμών,
απουσία λέξεων...
σήμα ασθενές,
δίκτυο ανύπαρκτο,
η συσκευή τα έχει φτύσει...
η υγρασία της θάλασσας
οξειδώνεται στα μάτια σου
για κοίτα!
κι η μπαταρία επίσης...
αφήνει αυτή τη φαιόχρωμη σκουριά
στα δάχτυλα
λες και τα βάφει ο χρόνος που περνάει...
γεράσαμε θαρρώ,
απότομα,
μες σε μια νύχτα
κι είναι κλειστά ο ουρανός σήμερα
ανταλλακτικά τέλος!
άραγε από αύριο θα κάνει νέες παραλαβές
ή το μαγαζάκι έπεσε έξω?
η Κρίσις βλέπεις,
κανέναν δεν αφήνει ανέγγιχτο,
ούτε καν τα θαύματα...
επτωχεύσαμεν!
λυπάμαι...
και δεν θέλω άλλο πια να ταξιδέψω
------
με τρύπιες βάρκες και καμένα πανιά...

δεν θέλω να γίνω ελέφαντας...

να μιλήσουμε
είπες...
λόγια,
πάλι λόγια,
μπλα! μπλα! μπλα!
λόγια που ξεχάστηκαν αφημένα στους ανέμους,
διάτρητα γίναν απ' τις βροχές
και τώρα μπάζουν από παντού χειμώνα
ποιος το περίμενε να βρέξει τόσο πολύ?
είπες...
τα σύμφωνά σου καρφιά σκουριασμένα
με βία κρατούν στην θέση τους
εικόνες απ' το χτες που ξεθώριασαν
ούτε η μνήμη πια
δεν κάνει τον κόπο να τις κοιτάξει
- αγάπη μου, δεν θέλω να γίνω ελέφαντας -
δεν ακούς...
οι λέξεις μου μικρά πολύχρωμα φτερά
χορεύουν στο κενό
κι ύστερα επιπόλαια επιχειρούν το σάλτο του θανάτου
στην χτεσινή αστραπή
ακόμα το Εγώ σου φωτογράφιζες
στο κάδρο του ξεχαρβαλωμένου παράθυρου
κι ας έκρωζε πένθιμα το σπασμένο παντζούρι
τε - λος!
τε - λος!
τε - λος!
- αγάπη μου δεν θέλω να γίνω ελέφαντας -
- δεν θέλω να γίνω ελέφαντας - *
δεν υπάρχει καθόλου αγάπη σ' αυτό
μονάχα ταραχή!
δεν θέλω!
----------
με σκουντάς απαλά,
ανάβεις το φως,
μου σκουπίζεις το μέτωπο
"όνειρο ήταν - λες - πάει πέρασε"
-----------
δίπλα στο κρεβάτι μας
ένα σπασμένο σκοινί
φυλλοροούσε...
------------
κλείσε το φως!
...

* εμπνευσμένο απ' το βιβλίο του Χ. Μπουκάι
"Να σου πω μια ιστορία" εκδ. Opera

κόντρα...

...κοίτα!

στη ράχη του ποταμού

κόντρα παλεύουν τα ψάρια,

μεταναστεύουν είπα,

γεννούν είπες εσύ...

μετά σιωπή...

αφουγκράζομαι τον άνεμο που φυσά,

κόντρα κι αυτός

θέλει λες να υπογραμμίσει τα λόγια σου

ή μήπως τα δικά μου?

-----

κοίτα εγώ...

δεν ήμουνα για πολλά,

θέλω να πω για ακροβασίες μεγάλες,

ανταρσίες και λάβαρα δεν..

πάντα χαμηλά κοιτούσα,

υψοφοβικός χαρακτήρας θα πεις

ίσως...

οι άκρες μου προξενούσαν ίλιγγο

όχι γιατί θα έπεφτα και θα τσακιζόμουν

αλλά γιατί η έννοια της πτώσης

- κόντρα κι αυτή -

κυλούσε στις φλέβες μου...

-----

κοίτα εγώ...

δεν είναι που δεν έχω τι να πω

είναι που πια δεν ξέρω αν πρέπει...

ξοδιάσαμε όλες μας τις στιγμές σε λόγια

κι είναι αργά τώρα...

τα φώτα λιγοστεύουν,

οι αντοχές εξατμίζονται,

οι ανάγκες θεριεύουν

κι η μετανάστευση επιβάλλεται...

-----

δεν ξέρω αν είναι γέννα

καθώς λες

ή μικροί - μικροί θάνατοι μαζί

κάθε μέρα κι από ένα όνειρο πυροβολούμε

άλλα τ' αφήνουμε επί τόπου

κι άλλα τα πετυχαίνουμε στο φτερό

σώνονται

αλλά πια δεν φτερουγίζουν μεσούρανα

κι αν είναι έτσι αγάπη μου

προτιμώ να μάθω καλό σημάδι...

-----

κοίτα εγώ...

θαρρώ πως στο μόνο που του πρέπει το ύψος

είναι το Όνειρο

αλλιώς τι νόημα έχει?

να γεννήσεις με πόνο,

ν' αναθρέψεις με κόπο

και να δεις το παιδί σου

αυτό που στα μεσούρανα το 'ταξες,

να σέρνεται στη γη?

κι ας μη φταις...

-----

η ευθύνη άλλωστε

είναι προνόμιο των ισχυρών

-----

κοίτα εγώ...

δεν είμαι θαρραλέος,

φοβάμαι τους εφιάλτες

που κρύβουν οι νύχτες,

τους κεραυνούς που φέρνει η βροχή,

τους κινδύνους που παραμονεύουν

στα μεγάλα βάθη,

μα πιο πολύ απ' όλα φοβάμαι

τους ανθρώπους που απ' τις ευθύνες τους απέχουν.

-----

κόντρα ε?

καραβάνια...

και ορίστε! φτάσαμε...