Θέλω να ονειρευτώ
μα δεν ξέρω τον τρόπο,
σπασμένα κομμάτια φωτός
γλιστρούν απ' τον φεγγίτη
και σβήνουν άηχα στον απέναντι τοίχο.
Ξεθωριάζει η αγρύπνια στο γκρι,
περιμένοντας...
Περιμένω, περιμένεις, περιμένει.
Μένω γύρω από έναν σιωπηλό κύκλο,
σκοτεινό σα θάνατο
και βαθύ σαν ύπνο.
Μένω
Εμ-μένω
Να περιφρουρώ αυτόν τον κύκλο
που δεν μοιάζει, δεν θυμίζει, δεν μυρίζει πια...καλοκαίρι.
Ο φεγγίτης όσο πάει και μικραίνει.
Συρρικνώνεται.
Σα φωτεινή μουτζούρα που μια εκλεκτική γόμα
τη σβήνει απ' το χάρτη.
Κι ο τοίχος απέναντι μένει πάντα...γκρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου