ο σκοινοβάτης...

...δεν θέλω να μιλώ πολύ,

οι λέξεις τελειώνουν

σαν τη σκόνη της κλεψύδρας

χρωματιστή αυτή,

κάνει το τέλος να μοιάζει γιορτή...

δεν θέλω να λέω πολλά,

οι ανάσες μου σώνονται

σαν τα όνειρα που σ' αφήνουν το πρωί

με τη γεύση της πείνας στο στόμα...

λίγο ακόμα...

λίγο ή πολύ?

η ανάγκη σου με καθορίζει

κάνει το λίγο μου τεράστιο

και το πολύ μου

απάτητο βουνό....

κι εγώ?

σε σιωπές αιώνων καταδύομαι

ασφυκτιώ κάτω από τόνους

μοναξιάς και αλαλίας,

δεν μπορώ για σένα να μιλώ

χωρίς εσένα,

βέλη οι λέξεις

και θρυμματίζουν την ευαίσθητή μου ισορροπία

σκοινοβάτης εγώ

κι η μοναξιά μου σκοινί τεντωμένο

άλλο δεν έχω

παρά να παλεύω να σταθώ στο κενό

κοιτώντας πέρα μακριά

έναν άδειο ορίζοντα

το φως που ανάβει,

του κόσμου οι φωνές,

το χειροκρότημα της τρέλας,

της αποκοτιάς η ευτυχία,

όλα...

οι ανάσες σταματούν

το μεγάλο ρολόι ρυθμίζοντας

11.59μμ

το δίχτυ ασφαλείας

σου το έχω χαρίσει...

πέφτω!