οι ανέμοι

...από τότε που με λευτέρωσες

μεσα στην πόλη ζω,

πίσω από φύλλα που τρέχουν κρύβομαι,

πάνω σε τέντες που αλαλλάζουν ακροβατώ,

μέσα σε μυστικά πηγάδια μένω

που ο νους σου ούτε που τα βάζει...

-----

(δεν μου πρέπει)

-----

τις βραδιές με φεγγάρι όμως αγριεύομαι,

το ένστικτο της Ερήμου ξανά με καλεί

να επιστρέψω!

πρέπει να επιστρέψω!

δεν τους πρέπει των ανέμων η πόλη

οι τεθλασμένες γραμμές

και οι αιχμηρές γωνίες,

φτιαγμένοι για μεγάλες εκτάσεις αυτοί,

στο λίγο πνίγονται και ανταριάζουν...

-----

(δεν σου πρέπει)

-----

κι όταν φυσούν...

να δέεσαι!

-----

απαιτείται!