η δικτατορία του Εγώ

ελάχιστα ψήγματα φωτός

λιώνουν απαλά,

εισχωρούν στη νύχτα που έρχεται

απεγνωσμένη σπορά

σε στέρφα μήτρα...

-----

είπες λιώνουν

η λέξη "λιώνουν",

το ρήμα "λιώνω" θυμίζει αγάπη

με κάνει να χαμογελώ...

-----

ωραιοποίηση απλά

της λέξης "σβήνουν"

-ποιητική αδεία -

αυτήν πρωτοσκέφτηκα,

μες στο σκοτάδι εξάλλου

δεν φαίνεται το χαμόγελό σου,

το μαύρο ξέρεις

καταπίνει όλα τα χρώματα

σαν αχόρταγο πηγάδι...

-----

πόσο μακριά είναι η νύχτα,

όλο πας και πας

και δεν ανοίγει μια πόρτα να βγεις στο φως,

τόσο, που πείθεσαι πια

πως το φως είναι μια κατάσταση

που επιννόησαν κάποιες πονετικές γιαγιάδες

ίδιες μ' αυτές που θα 'θελες πάντα

να σου διαβάσουν ένα παραμύθι

για καληνύχτα,

μα στη ζωή σου δεν υπήρξαν ποτέ...

τώρα,

αυτές βιάστηκαν

εσύ άργησες...

δεν ξέρω

-----

ανασηκώνεις τους ώμους,

φοράς κατάσαρκα το σκοτάδι,

δέρμα και φλέβες και κόκκαλα

όλα σκοτάδι

κι ύστερα γλιστράς στα όνειρα της θάλασσας,

δραπετεύεις...

"θα φύγω"

ουρλιάζεις με μια κρυφή χαρά

στην μέσα τσέπη του παλτού σου

κι ύστερα την κρύβεις φοβισμένα,

- ακόμα κι οι μικρές χαρές αγκυλώνουν -

φαντάσου οι μεγάλες!

-----

"θα φύγω"

-----

η προβλήτα είναι φίλη στενή με το σκοτάδι

χιλιάδες τσιγάρα αναμένα

την κάνουν να μοιάζει διάτρητη

απόδειξη χρέους ή συνεισφοράς?

-----

δεν είναιπως δεν θέλω,

αλλά τίποτα,

δεν έχω τίποτα άλλο πια,

καταλαβαίνεις?

δεν...

δεν μπορώ!

θέλω μονάχα να φύγω!

-----

αργά περπατάς

ανασαίνοντας με απόλαυση

τον καπνό της απόδρασής σου,

πήγματα σιωπής

ξεκολλούν από πάνω σου,

άηχα κατρακυλούν

σημαδεύοντας το βήμα σου

σαν ψιχουλάκια επαναπροσδιορισμού,

καημένε Κοντορεβυθούλη

αν γνώριζες τη λάγνα θωπεία του πολιτισμού

θα προτιμούσες σίγουρα

την άγρια αγυρτεία του δάσους

"θα φύγω"

-----

το λες και το ξαναλές,

για να πιστέψεις

-----

πόση μοναξιά βασιλεύει στον κόσμο σας...

-----

"θα φύγω"

-----

πόσα "ειμί" να αντιπαραθέσω

στην δικτατορία του "Εγώ" σας?

-----

αλήθεια πόσα?

-----

πουθενά δεν θα πας!

το πλοίο έφυγε!