των λουλουδιών τα λόγια...

"...κι όπως φεύγαν τα καράβια..."
-----
σαν τσίχλα φθαρμένη
κολλάει στα χείλια σου αυτό το τραγούδι...
ζητώντας πήγαινες,
παρακαλώντας και κλαίγοντας
κι η ζωή δεν σε σπλαχνίστηκε
εσύ φορούσες την λαμπερή την πανοπλία του ήρωα
εσύ ξενυχτούσες πολιορκώντας τα κάστρα
κι άλωνες ήλιους με το βλέμμα...
όταν νύχτωνε
έκαιγες λίγο - λίγο το κουράγιο σου να ζεσταθείς
κι άμα σωνότανε κι αυτό
απ' τα πρώτα ξεκίναγες
μάτια, μαλλιά, δάχτυλα,
σπλάχνα και καρδιά
το πρωί ξανά στον αγώνα,
καμιά φορά η κούφια πανοπλία τις σπαθιές αντηχούσε
κρότος εκκωφαντικός
τότενες κι οι εχθροί σου ακόμα τρομάζανε
και κάνανε πίσω
κι οι λαοί
που για αγάλματα διψούνε
πιότερο του θάρρους σου την ανδρεία παινεύανε
ότι του λείπει ο καθείς...
μονάχα ένα μικρό ζουμπούλι
που ανασταινόταν μέρα τη μέρα
απ' τα δάκρυα της αδυναμίας σου
είχε να λέει...
μα πού καιρός για να στήσεις αυτί στα λουλούδια...