Άλφα + Ωμέγα

άναψα κι έσβησα χτες βράδυ

σαν μικρή ευχή

που στο ψυχος παγώνει,

-πόσο κρύο έχει! -

λυμένοι οι κάβοι

και σπασμένα τα σκοινιά του Ουρανού

σκέψου!

σκέψου!

μια φωνή δίπλα στ' αυτί μου προστάζει

σκέψου!

σκέψου!

τριγύρω μου απέραντο μπλε

κάποιος συνεπής,

- προφανώς -

σήκωσε την γραμμή των Οριζόντων,

ήθελε λέει να ξεσκονίσει

του κόσμου την καταχνιά,

και βρέθηκα εδώ

καταμεσής στο μπλε

που τέλος κι αρχή δεν έχει...

στα νερά βαδίζω και στα κύματα μιλώ

με φωνή αλλόκοτη

που ανθρώπινη δε μοιάζει,

αν το Άλφα είναι η αρχή του Κόσμου

όπως Αγάπη,

το τέλος του πού βρίσκεται?

στο δικό μας Ωμέγα?

ή στον αστερισμό που πήρες μαζί σου φεύγοντας?

δέκα εκατομμύρια άστρα τι θα τα κάνεις?

ένα μόνο μου λείπει για ν' αρχίσω να ονειρεύομαι...