explosion

Απόψε οι ανέμοι περίσσευαν
απ' τις ορθάνοιχτες πόρτες.
Για κοίτα!
Μέχρι την άκρη του κρεββατιού σου
έφτασε η θάλασσα.
Το πρωί
- ο Θεός των ασήμαντων να το κάνει πρωί -
περπάτησες ξυπόλητη πάνω σε φύκια
και σπασμένα φεγγάρια για να βγεις στη ζωή.
Άνοιξες το παράθυρο, καταπώς το είχες συνήθεια.
Σα σκισμένη αφίσα έχασκε ο ουρανός
κι ο τοίχος πίσω του είχε το χρώμα του θανάτου.
Σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο.
Στο σαλόνι σου λάβαρα, παράσημα και κάθε είδους θυμητικά.
Άνοες νίκες
"Πρέπει να ξεσκονίσω" είπες
αδειάζοντας από μέσα σου μια βαθυπράσινη ανάσα.
Κοντοστέκεσαι διστακτικά
Ένα βήμα χωρίζει τα "πρέπει" απ' τα "θέλω"
Μικρές καρδιές σφυροκοπάνε,
διάσπαρτες σ' όλο σου το σώμα.
Τικ! Τακ! Τικ!
Το ερμάριο της ψυχής δεν ανοίγει με αντικλείδι.
Τικ! Τακ! Τικ!
Ένα μόλις λεπτό απομένει.
Πενηνταεννιά, πενηνταοκτώ, πενηνταεφτά, πενηνταέξι.
Κλείνεις τα μάτια φωτογραφίζοντας την παύση
κι η βροχή βρίσκει την ευκαιρία να τρυπώσει απ' το παράθυρο
που 'χες ξεχάσει ηθελημένα ανοιχτό!