αλντεμπαράν

Κάθε φορά που η θάλασσα με βγάζει
να στέκω γυμνή μπροστά στα μάτια σου,
χαριστικά απαλλαγμένη
έργων και λόγων πολλών
μασώ τη σιωπή ευλαβικά,
φύλλο το φύλλο.
------
Αρχαίες τελετές ακολουθώ,
λιβάνια που καίνε,
θυσίες στη Θεά,
με χιτώνες λευκούς και πορφυρά ιμάτια
ενδύω της στιγμής τη σαγήνη.
-------
Ένα νεύμα προσμένοντας...
-------
Κάπου - κάπου,
αχνός ψίθυρος,
μια ανάσα που τρέμει,
δικιά σου;
δικιά μου;
Δεν ξεχωρίζει εύκολα το όμοιο.
------
Στις άκρες των χειλιών
μικρές, ερωτηματικές εκρήξεις.
Κόκκινα ποθητά φιλιά
που φτερουγίζουν ανάλαφρα
γύρω απ' το ολόγραμμα της σκέψης σου.
------
Μα δεν σε φτάνουν
------
Τα βράδια ανυψώνεσαι στους ουρανούς μου
λαμπρή και πάνοπλη,
ωραία σαν μυστικός αστερισμός
που έξαφνα μου αποκαλύφθηκε.
Κι άλλο δεν έχω
απ' το να σε ακολουθώ σεβαστικά
σ' αυτές τις άυλες αιωρήσεις σου στο Σύμπαν
σαν άστρο και σαν προσευχή
με άγρυπνα, ονειρευόμενα μάτια.