ασιδέρωτα

Τσαλάκωσα τον καθρέφτη μου σήμερα,

πριν βγω.

Στα δυο, στα τέσσερα, στα δεκατέσσερα.

Ρινίσματα γυαλιού αγκύλωσαν τα "πρέπει" μου

Τόσο όσο

για να δηλώσουν παρουσία οι ενοχές μου.

Έψαξα με τα μάτια να βρω τη στολή

που μου όρισαν.

Οι Άλλοι.

Έψαξα με την αφή να ανακαλύψω τον δρόμο

που μου διάλεξαν

Οι Άλλοι

Αφουγκράστηκα ν' ακούσω τα λόγια

που επέλεξαν για μένα,

να πω.

Οι Άλλοι

Ντύθηκα τη γύμνια μου

κι ένα κόκκινο καπέλλο.

Ζωγράφισα έξω απ' τα αυτιά μου

τη λέξη "ΚΛΕΙΣΤΟΝ"

και κατέβασα τα ρολά.

Στο σκυλί που αλυχτώντας μετρούσε τον ίσκιο μου

χάρισα ένα γέλιο και την ταυτότητά μου.

Για να παίζει.

Στα παπούτσια μου,

που αποχωρίστηκα τελευταία,

λευκά ζουμπούλια φύτεψα

κι έναν καινούριο ουρανό.

Δεν θα σιδερώσω το μέλλον μου φίλοι

Θα το φτιάξω.

Απλά.

Με το βλέμμα ενός παιδιού,

μια καρδιά και δυο χέρια.

Και θαρρώ,

- δεν ακούω τους Άλλους πια -

θα τα καταφέρω καλά.

στην Κάτια