Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

η Κυριακή των Αστέγων


Κυριακή ξημέρωσε
Άλλη μία
Τραβάω τις κουρτίνες
Ξεκρεμάω τα σύννεφα
Φοράω τα επίσημα μούτρα μου
Και ξεκινώ.

Με κυνηγάει ακόμα εκείνο τ’ όνειρο.

-----

Λίγο πριν βγω στο δρόμο

Σβήνω τη μνήμη απ’ την εξώπορτα

Κάθε μέρα

Σβήνω

Σβήνω

Σβήνω

Κάθε νύχτα τη βρίσκω να αυγατίζει

Σαν παραχαϊδεμένη σπορά

-----

Κυριακή των Αστέγων σήμερα

Άλλη μία

Όνειρα και καρδιές στο δρόμο

Σκέψεις κι επιθυμίες στο πεζοδρόμιο

Κι έχει κρύο,

Πολύ κρύο σου λέω.

Στα ξυλιασμένα μου δάχτυλα

Κρεμάει τις κλωστές του ο ήλιος

Στην ξυλιασμένη μου σκέψη

Ράβουν πανωφόρι οι επιθυμίες

Ονειρεύομαι

Έναν κόσμο χρυσό και κόκκινο

Που μυρίζει τριαντάφυλλο

Μια ζωή που ανθίζει

Σε μπράτσα που μ’ αγκαλιάζουν στο αύριο

Χωρίς να φοβούνται

Ονειρεύομαι

Ονειρεύομαι σου λέω

Όσο εσύ ανασαίνεις τις τοξικές αναθυμιάσεις

Της λήθης

Της απόστασης

Του μη πραγματικού

Ονειρεύομαι

Όσο εσύ συνεχίζεις να αποκαλείς «φως» σου

Έναν δέκτη που αναβοσβήνει

Μοναχά για να σπάει τα σκοτάδια σου

Ονειρεύομαι

-----

Το πρωί ξυπνώ

με μια θλίψη δαγκωμένη στην άκρη.

Που δεν είσαι

Και που τ' όνειρό μου δεν θα 'χει σκεπή.

Θυμώνω.

Λίγο

Το πολύ, ατελές

Δεν το φτάνω.

Ένα μικρό κουκούτσι η πίκρα μου

Κι εσύ.

Φυτεύω παράπονα

κι ανθίζουν βασιλικοί.

Στο καταχείμωνο.

Που ευωδιάζουν.

Γι' αυτό ονειρεύομαι,

ακούς;

Είναι ισχυρή - λένε - η οσφρητική μνήμη

-----

Τα άστεγα όνειρα

Ανα-θρέφονται μέσα σε ξέσκεπες καρδιές

Κι εκεί τρανεύουν,

μυρίζοντας βασιλικό.

Και ζωή.

Αληθινή.

Σου στέλνω μια καλημέρα.

Κάπου εκεί έξω

μπορεί και να σε βρει.

Σαν όνειρο.

Όνειρό μου...


στην Κάτια που έγινε αιτία να γραφτεί...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=6CyS4GPdImY&feature=channel_video_title


:)

Μαρία Μ. Στρίγκου είπε...

πού είσαι εσύ;