θα αργήσει

Περιμένω,

αιώνες τώρα,

στο μώλο με τις άγρυπνες πέτρες,

εκεί,

που τα κύματα ακονίζουν την απαντοχή

και τα φεγγάρια τις επιθυμίες μας...

Περιμένω

να φυσήξει ούριος άνεμος

χωρίς το λιγνό κορμί μιας Ιφιγένειας

να πυρπολήσει πρώτα

Με τα χέρια γυμνά στους αιθέρες

ψηλαφώ

εκείνο το γιασεμί της νειότης μας

προσμένοντας να ξανανθίσει

Θυμάσαι

πόσο δειλά φλέρταρε με μια Ουτοπία;

Μα ο δικός μας Τρωικός πόλεμος

δεν έγινε ποτέ

Βλέπεις,

απούσα η ωραία Ελένη

κι η ανάγκη μας

έγινε καημός!

Γι' αυτό σου λέω,

αιώνες περιμένω εδώ,

στην άκρη του Γνωστού Κόσμου,

καράβια περάσαν πολλά

και γλάροι,

δελφίνια κι άλλα θαλάσσια ξωτικά και πλάσματα

μα ο άνεμος εξακολουθεί

να μην μου γίνεται φίλος

Θ' αργήσει...