τα κοχύλια...

Ελλειψοειδής διαδρομή,

στροβιλίζομαι,

ίλιγγος,

πανικός,

ασθμαίνοντας,

εισχωρώ,

αισθάνομαι,

αντιλαμβάνομαι,

νιώθω

Η φωνή της θάλασσας εντός

Ο αχός του νερού εκτός

Ζυγιάζω το βάρος

Το ταξίδι μισό

κι ο Οδυσσέας ακόμα στο κατάρτι δεμένος

Ελλειψοειδής διαδρομή

Τα φεγγάρια που σου χρωστώ

Τα φεγγάρια που μου λείπεις

Κι ο φάρος που ρυθμικά μαρκάρει

τη μοναξιά μου

Ο αφρός των κυμάτων και τα βότσαλα,

η αρμύρα στη γούβα του λαιμού σου,

το λευκό φως που διασκελώντας τα μαλλιά σου

χύνεται στους ώμους

και τα μπράτσα σου

κι ύστερα,

φανερά χορτασμένο πια

στα στήθεια της θάλασσας καταλήγει

Κοίτα την πως λάμπει!

Και δεν χάραξε ακόμα

Είναι γιατί πάνω της

ταξιδεύουν οι μυστικές φωνές του Σύμπαντος,

λες,

του Έρωτα ίσως,

λέω,

της αντανάκλασης του γέλιου σου

σαν πρωτάκουσες τη λέξη "λιμάνι"

Θυμάμαι!

Θυμάσαι;

Τα κοχύλια μωρό μου - είπες - δεν έχουν πατρίδα,

έχουν μονάχα μυστικά

κι όνειρα που ταξιδεύουν

Νύχτωσε

αφιερωμένο στο παρεάκι της Μυτιλήνης

στο μάζεμα των κυδωνιών στη Γέρα