παραλήρημα

Τι ωραίο σημάδι,
το σημάδι σου,

με την υφή του αγριοκάστανου

στο άγγιγμα

και το χρυσοκόκκινο χρώμα του φθινοπώρου

στην όψη...

------

Δεν ήξερες,

ω! μα είμαι τόσο σίγουρη

πως αγνοούσες

κι ακόμα...

Πως όταν συγκρούονται δυο άστρα

αυτό που παράγεται

είναι έρωτας

-------

Γι' αυτό σ' αγαπώ!

Για όλα όσα δεν κατέχεις

κι ας είναι στα χέρια σου μέσα,

του κόσμου οι θησαυροί

-------

Σα παιδί

που ξυπνά απ' τον ύπνο

και βουτάει στη ζωή,

σαν σε παιχνίδι ομήλικων

έτσι,

έτσι σε βλέπω,

στα μπλε και στα κόκκινα,

στις βροχές και στις θάλασσες

και σε όλες του Ονείρου τις στοές,

που θα συναντηθούμε κρυφά,

μιλώντας αδιάφορα τάχα

για το απρόβλεπτο του καιρού

κι ας...

-------

Δεν μεθά με κρασί τελικά η ψυχή,

ούτε με λόγια,

της σιωπής, η σπάνια απόσταξη,

είναι αυτή που παράγει

το επικινδυνότερο χαρμάνι

-------

Άκου με,

τις ώρες που σωπαίνω,

τις στιγμές που με κόπο

μασάω τις λέξεις που σου ανήκουν,

όχι από συστολή,

αλλά γιατί λιγοστέψαν κι αυτές

μες στη φθορά των φλύαρων Λυγμών

Άκου με,

στις ριπές του αγέρα

που ανακατώνουν τα μαλλιά σου,

στα γέλια του ήλιου

που κολυμπάνε στα μάτια σου,

στους στεναγμούς της νύχτας

που κατρακυλάνε στους ώμους σου

-------

Άκου με Εσύ,

ω! Εσύ,

που ανέτρεψες

του σκοταδιού το μαύρο,

μοναχά για να μου δείξεις

τον τρόπο να ονειρεύομαι ξανά,

ολοφώτεινα

Εσύ,

ω! Εσύ

που αντέστρεψες τους νυχτερινούς ήχους

κι έκανες τη λαχτάρα του πρωινού

το μεγαλύτερο πάθος

για να μπορέσω να ζω,

απ' την αρχή

ξανά!

Εσύ

ω! Εσύ

που δάμασες των Εποχών τη συνήθεια

και γεννήθηκε καλοκαίρι πολύχρωμο

στην απαρχή του χειμώνα

-------

Άκου με...

-------

Κι ύστερα πάρε τα λόγια μου

και σκόρπισέ τα

στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

Ανατολή - Δύση

Βορράς - Νότος

έτσι,

που όπου κι αν είσαι,

με όποιον,

όποτε,

να είσαι ασφαλής

μες στην Ουσία της Αγάπης!