Και...δεν είναι τίποτα περισσότερο..

Ένα όνειρο ήταν

Μικρά κομμάτια νύχτας

μέσα στη χούφτα της Μοίρας

Κάπου κάπου μικρές λάμψεις

αναδεύονταν χαδιάρικα

μέσα στο σκοτάδι

Ένα άστρο εδώ,

ένα άστρο εκεί

κι η πανταχού παρούσα ησυχία

Αν δεν χρειάζεται να μιλάς,

για να αισθάνομαι,

αν δεν χρειάζεται να μιλώ,

για να νιώθεις,

τότε κάποια συγγένεια μας ένωσε

σε αλλοτινούς καιρούς

κάτω από παλιότερα φεγγάρια

Και...δεν είναι τίποτα περισσότερο,

απ' το χαμόγελό σου,

ένα αχνό τσίμπημα στην καρδιά

κι ο κόσμος που αλλάζει χρώματα

όταν το ανταμώνω

Και...δεν είναι τίποτα περισσότερο,

από μια στιγμή στην Αιωνιότητα

ή από μια συνάντηση δυο ανθρώπων

που αγωνιούσαν τόσο ν' αγαπηθούν

και να βρεθούν παρέα μες στα χρόνια...