αρχεγονο

Πίστευα πως θα μπορούσα να φτάσω ως την άκρη του κόσμου με τις λέξεις μου
Ή στενέψανε τα σύνορα του γνωστού ή χαθήκανε οι λέξεις.
Πώς αλλιώς να εξηγήσω τη δύναμη της σιωπής;
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως ο έρωτας έχει "καφέ" γεύση.
Ούτε πως θα μπορούσα να σε θυμάμαι πριν ακόμα γεννηθείς.
Ακόμα κι αν δεν σε ξαναδώ.
Νιώθω.
Τα ανεπίδοτα χάδια μπορεί να γίνουν δρόμοι.
Οι μικρές αντιφάσεις μπορεί να γίνουν σταθμοί.
Το λεωφορείο για το φεγγάρι συνεχίζει να κάνει δρομολόγια.
Οι βροχές πάντα θα μιλάνε τη γλώσσα των σωμάτων.
Και τα δάκρυα - αν δεν τα ζορίσεις - είναι ικανά να σου δώσουν το πιο όμορφο μεθύσι.
Δεν μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν γνωρίζεις.
Ο δείκτης του σωστού δεν κουνιέται σαν εκκρεμές;
Θυμάμαι πως οι καμπάνες της Πορταίτισσας χτυπάνε από μόνες τους με το νοτιά.
Η υγρασία της μνήμης πονάει αφόρητα τις σκουριασμένες κλειδαριές.
Και υποφέρουν.
Ο βοριάς είναι άλλο, αψίκορος, θυμωσιάρης, αγέρωχος.
Ότι έχει να πει στο λέει κατάμουτρα.
Ο βοριάς δεν σου θυμίζει.
Ο βοριάς σε ξεχνά.
Αύριο λέω ν' ανέβω με τα πόδια ως την Ανατολή,
στο πρωτοστάλαγμα του Ήλιου,
ξέρεις εσύ...
Αλήθεια ξέρεις;
Οι γιαγιάδες της παιδικής μου ηλικίας
πάλι θα κουνάνε τα κεφάλια τους περιπαιχτικά.
Πάλι θα με τάζουνε σε φωτεινούς θεούς και στοργικούς αγίους.
"Αυτό το παιδί το κυκλώνει η σκιά του" θα λένε
και θα φτύνουν πίσω απ' την πλάτη τους τα δαιμόνια.
Το 'παμε...δεν μπορείς ν' αγαπάς κάποιον που δε γνωρίζεις.
Μα εγώ σε θυμάμαι πριν ακόμα γεννηθείς και πριν σε συναντήσω.
Να κολυμπάς γυμνή σαν αθωότητα στη μεγάλη δεξαμενή των Ψυχών.
Κι ύστερα σαν αρχαίος ψαλμός να έρχεσαι γλυκά και να εγκαθίστασαι
στου λαιμού μου την πιο παλιά λαχτάρα.
Βέβαια όλα τούτα είναι για του κόσμου τους ρομαντικούς και τους φευγάτους.
Είναι καλύτερα τελικά να σωπαίνεις άμα δεν έχεις τι να πεις.
Και πως να το πεις
Συνηθίσανε τα μάτια να μην παλεύουν με το Αδύνατο.
Κι οι καρδιές;
Πώς μπορείς ν' αγαπάς κάποιον που - ίσως - δεν γνωρίζεις;
Μα...αφού σε θυμάμαι από χρόνια
Εσύ;