(φτου! ξελευτερία)

Κοίτα να δεις που όσο πάει τη συνηθίζω την ησυχία,
τα βράδια σχεδιάζω διάφανα φτερά
που θα αντέξουν τον ήλιο,
τα πρωινά τα φορώ και πετάω εδώ τριγύρω
Κάνοντας πρόβα στο αδύνατο!
--------
(Πάντα θα αναρωτιέμαι
αν υπήρξες στ' αλήθεια.
Θαρρώ πως δεν έχει σημασία πια.)
--------
Μάσησα τόσο σκοτάδι τα τελευταία χρόνια
που λες κι είχαν βαφτεί μελανά τα σπλάχνα μου.
Σκοτάδι και θάνατο!
Τώρα,
ακόμα κι όταν "πρέπει"
σε φθαρμένα σκοινιά να ακροβατώ,
φορώντας τα γελοία της λογικής τα ρούχα
πιο πολύ με τη σκιά μου παλεύω
παρά με το Φως.
--------
(Μια φορά,
μια μόνο φορά να μπορούσα να προφέρω
το όνομά σου μπροστά στον Θεό,
τίποτα άλλο.)
---------
Βρέχει σιωπές σήμερα
κι εγώ συλλέγω μικρά, άγρια ζουμπούλια
που φυτρώνουν εκεί που περπάτησες
Όταν κι αυτό δεν θα μου φτάνει
- κι οι ψευδαισθήσεις κάποτε σώνονται βλέπεις -
τότε θα σε ξεχάσω.
Αλλά μέχρι το πλην άπειρο
ξέρεις καρδιά μου πόσος δρόμος είναι;
----------
Σαν παιδί πεισματώνω στο ανέφικτο,
παίρνω φόρα κι ανεβαίνω ψηλά.
----------
(Πανσέληνα σε ποθώ.
Το ομολογώ λοιπόν.
Ολοκληρωτικά)
----------
Κι αν δεν αλλάζει ο κόσμος
κι οι ενοχές του
εγώ θα μάθω να πετάω.
Πάνε χρόνια που το 'πα κι ακόμα...
----------
Προσοχή! Προσοχή!
Η αποψινή παράσταση αναβάλλεται!
Το σκοινί έσπασε!
Ο ακροβάτης έγινε πουλί!
Παρακαλώ περάστε να χαζέψετε τα άγρια ζώα στα κλουβιά τους!
----------
(Φτου ξελευτερία!)


....εγώ λέω, αφιερωμένο!