εμ-μενω

Θέλω να ονειρευτώ

μα δεν ξέρω τον τρόπο,

σπασμένα κομμάτια φωτός

γλιστρούν απ' τον φεγγίτη

και σβήνουν άηχα στον απέναντι τοίχο.

Ξεθωριάζει η αγρύπνια στο γκρι,

περιμένοντας...

Περιμένω, περιμένεις, περιμένει.

Μένω γύρω από έναν σιωπηλό κύκλο,

σκοτεινό σα θάνατο

και βαθύ σαν ύπνο.

Μένω

Εμ-μένω

Να περιφρουρώ αυτόν τον κύκλο

που δεν μοιάζει, δεν θυμίζει, δεν μυρίζει πια...καλοκαίρι.

Ο φεγγίτης όσο πάει και μικραίνει.

Συρρικνώνεται.

Σα φωτεινή μουτζούρα που μια εκλεκτική γόμα

τη σβήνει απ' το χάρτη.

Κι ο τοίχος απέναντι μένει πάντα...γκρι!