ομοιότητες...

Απόψε κλείδωσα τον ουρανό μου

και βγήκα...

Φώτα, καπνοί, ιστορίες με χαρούμενο τέλος.

Ένας χαρταετός που ξέχασε να μεταναστεύσει,

βρήκε στέγη στις σκέψεις μου.

Ζωή πολύχρωμη,

που με την πρώτη βροχή ξεβάφεις...

Κοιτάω τα δάχτυλα των ανθρώπων,

μπλε, πράσινο, μωβ, κόκκινο,

άσπρο και μαύρο,

μα γιατί όλοι στους τοίχους του μυαλού τους

αγαπούν το γκρι?

Μας κατοίκησε αθόρυβα η άσφαλτος

κι αλίμονο

κάνουμε πως δεν μας νοιάζει στο βάθος.

Πόσο δύσκολο μοιάζει

το να διαφέρεις...

Πόσο δύσκολο μοιάζει το να είσαι...

Ψάχνω να Με βρω.

Κι αν με φοβίζει κάτι

είναι το πως δεν θα με γνωρίσω

με τέτοια μπετόν αρμέ ομοιότητα

που μας περικυκλώνει.