Του Αγίου Υακίνθου

Του Αγίου Υακίνθου σήμερα,

πέρα στο δάσος των Σκιών

πήρε να σκοτεινιάζει.

-----

Χαράματα ήταν,

- το θυμάμαι καλά -

μόλις είχε τελειώσει το πανηγύρι,

δυο αστρουλάκια παίζανε αμέριμνα

παλιό κυνηγητό.

Γελούσαν...

Ξέρεις πώς γελούνε τα άστρα;

Έχεις ακούσει ποτέ;

Και ξαφνικά άρχισε να βρέχει ασημόσκονη.

Ντυθήκανε μαγικά οι πευκοβελόνες,

έτσι, που οι αιχμές τους

- σαν σ' έκοβαν -

με περισσή χλιδή να σε πονούνε.

Θέλει και το τραύμα την πολυτέλειά του.

Γελούσες κι εσύ...

Κι έπεφταν από πάνω σου

οι χτεσινές μνήμες φλούδι το φλούδι.

-----

Δέρμα κρουστό και χείλια σφραγισμένα.

Πήλινο εκμαγείο

ερμητικά κλειστό ο άνθρωπος.

Από ποια χαραμάδα να χωρέσει η Αγάπη;

Φτάσαμε στο σημείο βρασμού.

Ή που θα εκραγείς ολόφωτος

ή που θα βαλσαμωθείς σιωπώντας.

Είπες...

-----

Του Αγίου Υακίνθου σήμερα,

από νωρίς χτυπούσε ρυθμικά

το μικρό σήμαντρο του νου σου.

Να θυμάσαι ακατάπαυστα εσύ...

Είναι που οι άλλοι ξεχνούν,

γι' αυτό.

Πάντα στην άκρη του γκρεμού να στέκεσαι

και ν' αγναντεύεις τη ζωή.

Μια να πέσεις, να σωθείς,

μια να σταθείς, να σβήσεις.

Κι εκεί, στο δάσος των Σκιών

όλο να σκοτεινιάζει.

Πόση καρδιά θέλει για να γυρίσει ο Ήλιος;

Κι απαντοχή;

Αλήθεια πόση;