Τη μνήμη του κορμιού σου
αγγίζοντας,
εφευρίσκω το όνειρο.
Σε απάτητους βυθούς
καταδύομαι
με σκοπό να τρυγήσω
τις πιο κόκκινες θαλάσσιες ανεμώνες
για Σένα.
Κι οι ανέσπεροι πόθοι
που με συντροφεύουν,
κοχλάζοντα κύματα.
Όλα εδώ,
οι βουερές κραυγές,
οι εύφορες σιωπές,
εδώ
και οι άδοτες υποσχέσεις.
Στων χειλιών Σου τις γερτές άκρες.
Αγγίζοντας Σε,
βρίσκω την αρχή
μια ατελούς πορφυρής αβύσσου.
Ωριμάζει αργά το χρώμα του έρωτα
βλέπεις,
βλέπεις;
Και η τάχιστη τελειότητα
ύβρις.
Να 'χω πάντα κάτι να περιμένω
σκέφτηκε η Αφροδίτη
κι άφησε αργά να ραγεί ο χιτώνας της
πάνω απ' το Αιγαίο.
Μ' αυτή τη σκέψη
γεννήθηκε ο Πειρασμός Σου
θαρρώ.
-------
Όλα μπορεί να συμβούν λοιπόν,
αρκεί να κουβαλάς μέσα σου
μια σταλίτσα θάλασσα.
-------
Δεν απεργούν οι θεοί,
απλά περιμένουν...
Και οι πειρασμοί.
Να τους ανακαλύψεις...