Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Δεν μου είπες ποτέ τι φόραγες εκείνο το βράδυ...


Δεν μου είπες ποτέ τι φόραγες εκείνο το βράδυ.

Με ένα μουσκεμένο κομμάτι ουρανό

ανάριχτο στους ώμους σου

σε φαντάζομαι.

Πόδια γυμνά,

μαργαριτάρι και φίλντισι το δέρμα σου.

Μωβ ήταν θαρρώ.

Σαν το δειλινό που ξεμάκραινε στο βλέμμα σου.

"Αντίο"

-------

Σε μένα το λες άραγε

ή στο καλοκαίρι που γρατσουνώντας ηλιοκαμένα δέρματα

επίπονα αναχωρεί?

Δικαιολογία ζητώ για τα δάκρυα.

Γι' αυτό οι γρατσουνιές

Απολογούμαι.

Βλέπεις?

Αυτό ξέρω να το κάνω καλά.

Και να παρακολουθώ τους γλάρους που δεν ξεμακραίνουν απ' το καράβι.

Είπα : "θα πάγω σ' άλλη γη"

"Μετά διακοπών μελαγχολία" είναι,

έλαβα ως διάγνωση.

Θα περάσει.

Κι ύστερα περάσαν τα χρόνια.

-------

Με κοιτώ στον καθρέφτη

κι ενώ ξέρω πως Εγώ είμαι,

δεν είμαι Εγώ.

Μια ξένη με άδειο βλέμμα με κοιτάει κάθε πρωί.

"Γύρισε πίσω, στην πατρίδα σου!"

- της λέω κάθε μέρα -

"θα πεθάνεις εδώ, μην πολεμάς να φιλιώσεις τα αταίριαστα"

Χαμογελάει.

Κάθε πρωί χαμογελάει

μ' ένα χαμόγελο γερτό στις άκρες

σαν κούπα που χάνει ολημερίς το νερό.

"Δεν έχω πατρίδα - μου απαντά -

ένα βράδυ η Μοίρα μου, από άγνοιας ανία, την έχασε στα χαρτιά.

Και ξέμεινα στον καθρέφτη σου εδώ ανώφελα να με γυρεύω."

-------

Δεν μου είπες ποτέ τι φόραγες εκείνο το βράδυ.

Αν η πατρίδα μου ήταν ρούχο,

αν λέω,

μπορεί και ν' ακούμπαγε για μια στιγμή την άκρη της καρδιάς σου

κι όλα να ήταν αλλιώς....

-------

Άλλο ένα καλοκαίρι που τελειώνει μακρινά ξενιτεμένο.