πού να 'ναι?

ήλιος σήμερα

καρφιτσωμένος κατάφατσα

χαμογελά περιπαικτικά

κοροϊδεύει...

κρυώνω...

τις χούφτες μου άπλωσα στον ουρανό

καίγοντας τις άμυνές μου

ζητούσα να ζεσταθώ

γδυνόμουνα

κι όλο κρύωνα...

και τώρα...

έτσι γυμνή

σα βρέφος αθώα

στέκω εδώ...

στον ήλιο σου αυτό απέναντι

ν' αναρωτιέμαι μονάχα

από πού ήρθε όλο αυτό το κρύο?

τέλος δεν έχει?

γύρω μου άγνωστοι άνθρωποι

γελούσαν δυνατά

κάπου - κάπου έβγαζαν

μικρά επιφωνήματα θαυμασμού

κι όλοι κοιτούσαν ψηλά...

τα παγωμένα μου χέρια άραγε?

την αδειανή μου καρδιά?

"τι υπέροχος ζωγράφος!"

"και πόσο ρεαλιστικός αλήθεια!"

"φανταστικός πίνακας!"

"αξία...ανεκτίμητη!"

μάζεψα όπως - όπως

τις παγωμένες μου ελπίδες

με κουρέλια χρυσά

έντυσα το ανίδεο κορμί μου

και την τέχνη προσκύνησα

της μεγάλης ψευτιάς την ιέρεια

της απόλυτης παγωνιάς μου την πλάνη...

σε έκθεση ζωγραφικής

τόσον καιρό ρέμβαζα

η αληθινή ζωή πού να 'ναι?