Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

ζωή είναι...


άκου τι θυμήθηκα τώρα...

αλλοτινές ιστορίες,

μια χούφτα άμμο της ερήμου,

μια νύχτα που ήταν τόσο φωτεινή

ώστε να τη ζηλεύουν τα άστρα,

δυο μάτια που έκαιγαν καθώς κοιτούσαν το αύριο

κι ένα παιδί που μέτραγε τις δυνάμεις του

κι έπεφτε με φόρα στον τοίχο...

άκου τι θυμήθηκα τώρα...

το θαυμάζω αυτό το παιδί...

στάθηκε μπροστά στο "αδύνατο"

κι είπε : "θα το παλαίψω"

κι όταν νικήθηκε

γιατί δεν γινόταν αλλιώς

η ήττα είχε μια γεύση...

σαν γλυκό νεραντζάκι...

και το δώρο της ήττας

- γιατί όσοι τολμούν κερδίζουν κι ας μοιάζουν χαμένοι -

ήρθε χρόνια μετά...

κι ήταν ανυπέρβλητα μεγάλο...

τίποτα δεν πάει χαμένο

σε ανύποπτο χρόνο

επιστρέφονται όλα

και οι λύπες και οι χαρές...

κι αυτό ζωή είναι...




10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ωραιο!!ολα ζωη ειναι αν τα ζεις αληθινα..εντονα και με το να εισαι εσυ!!!καλημερα και εδω λυκακο!!

Μαρία Μ. Στρίγκου είπε...

ωχ! το γατόνι...πού με μυρίστηκες βρε?

Bουλα. είπε...

Γιατι υπάρχει κάτι στα μάτια του, αυτό που έρωτας με την πρώτη ματιά λένε..
σαν λουλούδι που μεγαλώνει..
η ζωή θέλει απλά να ξέρεις
όλα τα μυστικά της.
Είναι όλα τα γραμμενα στις φλέβες της.
Είναι γραμμένο με την καρδιά μας.
Κι ας χάνουμε τον έλεγχο που και που..

Μαρία Μ. Στρίγκου είπε...

ώπα τις το τσιπιτερό...μπράβο!!!

Bουλα. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Bουλα. είπε...

ει...καληνυχτα κι απο δω...

Ανώνυμος είπε...

οταν δεν μπορεις να φωτισεις τα εμπρος σου
καλο ειναι να φωτιζεις τα πισω σου


απο καπου το δανειστηκα ........!

Μαρία Μ. Στρίγκου είπε...

μα...αγαπητέ φίλε...εάν δεν φωτίζεις τα πίσω σου πώς θα σχεδιάσεις τα εμπρός? αναρωτιέμαι...να 'σαι καλά που πέρασες...

Bουλα. είπε...

και παλι καληνυχτα..μεχρι να γραψεις παλι κατι εδω θα σου λεω

Ανώνυμος είπε...

Ταξίδι ……….
Περπάτησα ξιπόλητο σε ένα δρόμο
Γεμάτο από βροχόνερα
Τα ποδιά ένοιωσαν την παγόνια
Τον πόνο μιας ποριάς
Περίεργης στην ζωή μου
Περπατώ με τα γυμνά ποδιά μου
…………
μια ποριά δικιά μου ξεχωριστεί
σαν τον καθένα που παίρνει
μια δικιά του ποριά
η νύχτα σκεπάζει πολλά
τα ματωμένα ποδιά
τα σκισμένα ρούχα
μια λίπη ……….

…………..
η βροχή ξεκινά και εγώ περιπλανιέμαι
μέσα στα σκοτεινά σοκάκια
κουράστηκα
έκατσα ……….
Και το Όνειρο ξεκινά
Τη ωραία που είναι τα όνειρα
Παγώνω
Πονάει το κορμί
Ο ύπνος έρχεται και μαζί και το ξημέρωμα

Το πτώμα έμμηνε στα αζήτητα [ οπός τόσα πολλά σε μια ποριά ζωής ]
Υποκλίνεται ένας αγράμματος
23/1/2009 8:31 μμ