...μικρή ήταν η αφίσα
κολλημένη όμως πολύ ψηλά στην κολώνα...
το μέγεθος που της έλειπε
το παζάρευε από θέση,
η φωτογραφία χρωματιστή
για ξεχασμένους παραδείσους μιλούσε...
μια θάλασσα,
δυο γλάροι,
η χρυσή ακτή
ένας ηλιοκαμένος έρωτας...
εικόνα που έσφυζε
από μια άρρωστη υγεία...
στο απίθανο βλέπεις
αντιδράνε τα κύτταρά μας
συνηθισμένα καθώς είναι
στη φθορά...
μα αυτή δεν είναι η πορεία των κυττάρων αλήθεια?
γεννιούνται,
κάνουν μια μικρή περιστροφή
γύρω απ' τον εαυτό τους
και σβήνουν αθόρυβα
όπως ήρθαν...
η αφίσα ήταν μέρες εκεί
κολλημένη...
ατένιζε αγέρωχα
τον χειμωνιάτικο αγέρα
και τα φώτα των αυτοκινήτων
που έτρεχαν
στην μεγάλη λεωφόρο...
κι ύστερα,
εκεί που πήγαινα να την πιστέψω,
- το ύψος με παραπλάνησε
και όχι το θέμα -
ομολογώ...
ήρθε εκείνη η δυνατή βροχή...
βροχή που έδερνε αλύπητα
πρόσωπα και αντικείμενα
έτσι...για να δει
πόσα μπορεί άνευ όρων να υποτάξει...
το χαρτί - ευτελές υλικό -
άρχισε να μουλιάζει
το νερό εισχωρούσε παντού
με την ίδια οργή...
στο ανοιχτό μου πουκάμισο
στα κλειστά σου χείλια
στις ρωγμές της ασφάλτου...
όλα βράχηκαν,
όλα ξεπλύθηκαν,
όλα καθάρισαν,
με μια βίαιη ανάγκη για αλήθεια...
έτρεξα βιαστικά να κρυφτώ εκείνη τη μέρα...
μπορείς άραγε να πνιγείς οριζοντίως?
την επόμενη μέρα η αφίσα με τη χρυσή παραλία
δεν ήταν εκεί...
μονάχα στην άκρη της κολώνας
μια αιώρα ακροβατούσε μοναχή
ανάμεσα σε δυο κομμάτια χαρτιού
ξεφτισμένα...
κι ας ήταν τόσο ψηλά τοποθετημένη...
βλέπεις,
το ύψος δεν το καθορίζει πάντα η θέση...
συχνά από τη φύση καθορίζεται...
