Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

ο κήπος της Λήθης...


τα κάγκελα του κήπου ήταν βαμμένα γκρι...
όμοια με τους τοίχους και τα τσιμέντα
να μην ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά
με τη δεύτερη δεν προλάβαινες ν' αντιδράσεις
ήσουνα ήδη εντός
κι άντε να βγεις μετά...
μ' ένα λιγωμένο κλικ ασφάλιζε η πόρτα
κλειδί δεν υπήρχε
μονάχα μια τρύπα στο σίδερο
αν έκανες το λάθος να σκύψεις να δεις
- έτσι από περιέργεια -
σκοτάδι πηχτό και γλιστερό χυνόταν μέσα στους βλεννογόνους σου
τόσο απαλά που σχεδόν το δεχόσουνα μ' ανακούφιση
αναρωτιόσουνα κιόλας κάποτε γιατί να είχε αργήσει τόσο...
έχει κι η λησμονιά τα οφέλη της πώς?
σπουδαγμένη την είχαν την τέχνη της λήθης εκεί
κι ας έδειχναν άξεστοι και ξένοι,
άνθρωποι κι αντικείμενα
ζώα και φυτά,
όλοι τους του ρήματος "ξεχνάω" οπαδοί
απαρέκλιτοι οι Κανόνες
μονάχα εκεί, στην άκρη του κήπου,
μια μικρή μανταρινιά επέμενε να θυμάται
της Ανοιξης το θρόισμα
και την τρελλή λαχτάρα ενός φλαμίνγκο για ταξίδια,
την αγωνία του σαλιγκαριού
και τη χαρά της προσμονής των χελιδονιών,
κι όταν ήσυχα έπεφτε η νύχτα,
σα λύτρωση θα έλεγε κανείς,
σαν ύπνος και σα θάνατος,
- ήσυχα κάθε μέρα, έτσι προστάζαν οι Κανόνες -
μια βουρκωμένη μυρωδιά δειλά έσκαγε στον αγέρα
και με απαλά βήματα
τα μάτια σου έψαχνε ν' ανταμώσει
μήπως και πάψεις να ξεχνάς...
μήπως κι αναγνωρίσεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια: