Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

female moon


η πηγή της ζωής

στους λαγόνες σου αναβλύζει,

αρμυρή φωτιά

που κατακαίει το παρελθόν

και αφανίζει το μέλλον,

στο τώρα ζεις,

διαφεντεύοντας τα σύνορα του κόσμου,


πανώρια κυρά και θέαινα,

- Άρτεμις κι Αφροδίτη,

Ίσιδα και Εκάτη -

το μαύρο και το άσπρο,

το πικρό και το γλυκό,

το φως και το σκοτάδι,


μ' ένα σου νεύμα

σπαρταρούν οι ανέμοι

κι οι θάλασσες

με μια σου προσταγή ξεψυχούν

ανασαίνεις και άστρα σωρό

ξεπετάγονται

απ' του στήθους σου τη γόνιμη σπηλιά

κι όταν αναστενάζεις

ένα φεγγάρι πελώριο

όμοια Πανσέληνος

έρχεται και κουρνιάζει αντίκρυ μου

καταμεσής στων ματιών μου το στόχασμα,


τρανό φεγγάρι,

της Νύχτας άρχοντας,

της Μέρας ακριβή λαχτάρα,

αρσενικό και θηλυκό

σφιχτά πλεγμένα,

μοίρες και φύλα

κι όλα ενωμένα εκεί, σαν ένα,

στου Φεγγαριού την διτή την όψη

που τις νύχτες καθρεφτίζεται

στ'ολόγυμνο κορμί σου


κι ύστερα...

μην έχοντας αναπαμό

χάνει τα λογικά του...




3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μοίρες
Περίεργα ταξίδια ζωής
Σαν μια στάλα που φερνή
Και παίρνει ζωή
Σαν μια ξεχασμένη παλιά
Φωτογραφία που φερνή
Μια ξεθωριασμένοι φιγούρα
Τώρα πια να νιώθει την ζωή
Και την μύρα που κιλά
13/12/2008 9:10 μμ

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Τα σύνορα του κόσμου αναζήτησα
και στων χειλίων τις όχθες σου κατοίκησα.
Μια θάλασσα απέραντη, μου τάζεις,
κι ένα καράβι, τσούφλι καρυδιού, ψυχή μου βάζεις.

Bουλα. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.