Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

χειμώνιασε...


είναι βραδιές

που αισθάνομαι σαν ένα μοναχικό δέντρο στη Γη

καταμεσής σ' ένα άδειο πάρκο

φωνή πουθενά

ψυχή καμιά

κι ούτε ένα πουλί δεν απαγκιάζει στα κλαριά μου

να ψιθυρίσει εκείνο το τραγούδι

που μιλάει για την αγάπη

και για την κοραλλένια χαρά...

ακόμα κι ο αγέρας

σκεφτικός ξεμακραίνει

"χειμώνιασε"

λέει βραχνά και τυλίγεται στο βαρύ του πανωφόρι

πίσω απ' τα βουνά κοιτάει νοσταλγώντας

τους πυρωμένους κόρφους της Ανατολής

και τη λαγνεία του χρυσοκόκκινου ήλιου...

"χειμώνιασε"

στο παρτέρι με τα γκρίζα χαλίκια

παίζουν κυνηγητό τα φύλλα της διπλανής βερυκοκιάς

μαραζώνουν αφίλητα

κι αχάιδευτα...άωρες ψευδαισθήσεις γεμάτα...

είναι βραδιές που αισθάνομαι σαν ένα μοναχικό δέντρο στη Γη

και τ' άστρα π' ανάβουν στον ουρανό

θαρρώ πως είναι μακρύτερα από άλλες βραδιές

απόκοσμα τόσο...

κρυώνω...

τι παράξενο!

ποιος θα περίμενε από ένα δέντρο να κρυώνει αλήθεια?

τι είναι αλήθεια και τι ψέμματα μαθές?

κοντεύουν Χριστούγεννα πάλι

και δεν ήρθες...

"χειμώνιασε"

10 σχόλια:

Bουλα. είπε...

μήπως πάντα τον λάθος άνθρωπο περιμένεις πάντα;
Κράτα αυτό που έχεις εκεί στον Νότο..και μη κυνηγάς χίμαιρες μικρή μου!Βλέπεις σε ξέρω πολύ καλά,
μη πληγωνεσε..
Καληνύχτα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αδελφούλα μου, αυτό που διάβασα είναι.. μύηση. Στο κόσμο που η σκιά έχει φωνή, και οι ψυχές μιλάνε..
Παράξενη η αίσθηση να είσαι δέντρο. Γιατί τα δέντρα, εκτός από αμίλητη υπομονή απέναντι στο χρόνο και τα στοιχεία της φύσης, έχουν και ρίζες. Σώπασε λοιπόν ο λύκος, και έκρυψε το σεληνόφως και το αλυχτισμά του στη σιωπή ενός δέντρου; Δε το πιστεύω. Τελείως διαισθητικά, έχω να πω πως είναι το φτερούγισμα ενός μαύρου πουλιού, που διασχίζει βιαστικά το όνειρό σου.
Ξέρεις καλά, και συ και γω, πως ο πόνος συχνά σημαίνει πόσο κοντά είναι αυτό για το οποίο πονάμε. Κι είναι κοντά επειδή είμαστε πια τόσο έτοιμοι γι αυτό, ώστε πονάμε. Κομάτι του ουρανού και μεις, ύλη των αστεριών, αυτό που νιώθουμε αλλάζει το σύμπαν όλο. Και κείνο που ποθούμε, και πονάμε γι αυτό, παρουσιάζεται....
Καλό σου βράδυ Μαρία!

http://www.youtube.com/watch?v=SlD6XGg6Khw

Μαρία Μ. Στρίγκου είπε...

είναι κάτι πολύ πιο πάνω απ' τους ανθρώπους Βούλα και πολύ περισσότερο απ' την αναμονή...κι αμφιβάλλω αν με ξέρεις τόσο καλά όσο λες...καλημέρα!

Μαρία Μ. Στρίγκου είπε...

αδελφούλη καλωσόρισες στο νέο σπιτάκι...εγώ ακόμα πέρα - δώθε όπως είδες...έχεις δίκιο για τον πόνο και για την ετοιμότητα των καιρών...και των ανθρώπων...και να σου πω, πάντα λύκος αλλά καμιά φορά ακινητώ κι ακούω το Σύμπαν...φιλιά πολλά!!

Ανώνυμος είπε...

Δεν σε ξερό δεν θα σε μαθό ποτέ
Γεννηθήκαμε σε χιονισμένα βουνά
Ξεχασμένα μέσα σε μοναχική
Ποριά
Αλλά η κραυγές έφεραν την ένια
Της ανάσας της οσμή της υπάρξεως
Σου

Και εκεί στην μάχη της επιβίωσης
Ενώθηκε ο χιονιάς
Και το απόλυτο μονόπατη
Στην ζωή μας
Γεμάτες παγίδες συναισθήματα
Και μετά ο χιονιάς
Έφερε το ατελείωτο σκοτάδι
Στην σπηλιά σε ξεχασμένα
Βουνά
Που εκεί η ανάσα και η ελπίδα
Στο χιονισμένο μονόπατη μας
Χάνετε μέσα στην αγρία
Μοναξιά μας


ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ
19/11/2008 8:16 μμ

Μαρία Μ. Στρίγκου είπε...

καλώς το συντρόφι! καλωσόρισες φίλε λύκε...

Bουλα. είπε...

καλησπερα!Λόγο δουλειάς έχασα την μπάλα τελευταία,τωρα βλέπω την απάντηση σου και ναι..έχεις δίκιο.Πως θα μπορούσα άλλωστε να σε ξέρω καλά;Ομως εσυ ξέρεις πως είμαι κάπως παρορμητική και λεω πολλές φορές λόγια που δεν θελουν οι άλλοι να ακούνε...είναι βλέπεις και το λάθος που κάνω πάντα να ξεχνάω πως οι άνθρωποι έχουν μάσκες που δεν θέλουν να χάσουν και ριζώνουν μ αυτές σαν δέντρα.Καληνυχτα υπέροχη Αρματαν!

Ανώνυμος είπε...

Θυμάσαι άραγε....!
Παλιά τα φιλά από τα δέντρα πέφτανε γέμιζαν τα γύρο σοκάκια και μαζί ο αέρας τα έστελνε σε μέρη που η φύση δεν τα ταξίδευε ποτέ .Έτσι και εμείς μας πίρε ο άνεμος και μας έστειλε σε μακρινά σοκάκια εκεί που ο πόθος έγινε νοσταλγία .Εκεί που η θρησκεία γέννησε την αναζητήσει την δικιά μας μοναχική ποριά και όλα μαζί γίνανε ένα φίλο που σάπισε και στην θέση του γεννήθηκε μια άλλη ζωή .Μια άλλη αναζήτηση σαν ένα φίλο από το δέντρο που δεν θα είναι το ίδιο την άλλη στιγμή ένα περίεργο ταξίδι ανάμεσα στα θέλω και σε αυτά που δεν ξαναζήτησα ποτέ .

Πως να είσαι άραγε μωρό μου σαν τότε που γνωριστήκαμε .........μάλλον αλλάξαμε και η διό σαν διό φιλά που ο άνεμος και η βροχή τα έστειλαν ποίος ξερή άραγε που...........!


Τα δέντρα μιλάν τρυφερά
Ο άνεμος έρχεται και το κουνά
Τα φιλά πέφτουν και σκορπάν
Σαν τα κορμιά που αναζητάν
Την βράδια την ένωση ξανά
Τα χείλι που θέλουν πάλη
Να νιώσουν ζεστασιά χαρά
Μια σχέση από τα παλιά
Μια ένωση που έρχεται της νύχτες μου
Ξανά και σε αναζητά
Και όλα αυτά γίνονται φιλά
Που τα στέλνει ο αέρας ταξίδια μακρινά
Και η αναζήτηση γίνετε
Μια ατελείωτη μοναξιά

Υποκλίνεται ένας αγράμματος ..........

Bουλα. είπε...

ααααααααα! δεν παιζω...
τα ιδια λεει και σε σενα...
Αντρες..!!!! τι περιμενεις;

Ανώνυμος είπε...

Με άδικης καλέ …………
Φαντάσου εσείς πως είσαστε αν εγώ είμαι ίδιος με πόλους άλλους ……….
Χάρηκα που συναντηθήκαμε
………………
φαντάσου να ήμουνα ένας λύκος σαν τους άλλους ………….τότε γιατί να υπήρχα
θα ήταν ένα δράμα η ζωή μου ……….