Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

τα κοχύλια...




Ελλειψοειδής διαδρομή,


στροβιλίζομαι,


ίλιγγος,


πανικός,


ασθμαίνοντας,


εισχωρώ,


αισθάνομαι,


αντιλαμβάνομαι,


νιώθω


Η φωνή της θάλασσας εντός


Ο αχός του νερού εκτός


Ζυγιάζω το βάρος


Το ταξίδι μισό


κι ο Οδυσσέας ακόμα στο κατάρτι δεμένος


Ελλειψοειδής διαδρομή


Τα φεγγάρια που σου χρωστώ


Τα φεγγάρια που μου λείπεις


Κι ο φάρος που ρυθμικά μαρκάρει


τη μοναξιά μου


Ο αφρός των κυμάτων και τα βότσαλα,


η αρμύρα στη γούβα του λαιμού σου,


το λευκό φως που διασκελώντας τα μαλλιά σου


χύνεται στους ώμους


και τα μπράτσα σου


κι ύστερα,


φανερά χορτασμένο πια


στα στήθεια της θάλασσας καταλήγει


Κοίτα την πως λάμπει!


Και δεν χάραξε ακόμα


Είναι γιατί πάνω της


ταξιδεύουν οι μυστικές φωνές του Σύμπαντος,


λες,


του Έρωτα ίσως,


λέω,


της αντανάκλασης του γέλιου σου


σαν πρωτάκουσες τη λέξη "λιμάνι"


Θυμάμαι!


Θυμάσαι;


Τα κοχύλια μωρό μου - είπες - δεν έχουν πατρίδα,


έχουν μονάχα μυστικά


κι όνειρα που ταξιδεύουν


Νύχτωσε


αφιερωμένο στο παρεάκι της Μυτιλήνης


στο μάζεμα των κυδωνιών στη Γέρα








Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

παραλήρημα



Τι ωραίο σημάδι,
το σημάδι σου,

με την υφή του αγριοκάστανου

στο άγγιγμα

και το χρυσοκόκκινο χρώμα του φθινοπώρου

στην όψη...

------

Δεν ήξερες,

ω! μα είμαι τόσο σίγουρη

πως αγνοούσες

κι ακόμα...

Πως όταν συγκρούονται δυο άστρα

αυτό που παράγεται

είναι έρωτας

-------

Γι' αυτό σ' αγαπώ!

Για όλα όσα δεν κατέχεις

κι ας είναι στα χέρια σου μέσα,

του κόσμου οι θησαυροί

-------

Σα παιδί

που ξυπνά απ' τον ύπνο

και βουτάει στη ζωή,

σαν σε παιχνίδι ομήλικων

έτσι,

έτσι σε βλέπω,

στα μπλε και στα κόκκινα,

στις βροχές και στις θάλασσες

και σε όλες του Ονείρου τις στοές,

που θα συναντηθούμε κρυφά,

μιλώντας αδιάφορα τάχα

για το απρόβλεπτο του καιρού

κι ας...

-------

Δεν μεθά με κρασί τελικά η ψυχή,

ούτε με λόγια,

της σιωπής, η σπάνια απόσταξη,

είναι αυτή που παράγει

το επικινδυνότερο χαρμάνι

-------

Άκου με,

τις ώρες που σωπαίνω,

τις στιγμές που με κόπο

μασάω τις λέξεις που σου ανήκουν,

όχι από συστολή,

αλλά γιατί λιγοστέψαν κι αυτές

μες στη φθορά των φλύαρων Λυγμών

Άκου με,

στις ριπές του αγέρα

που ανακατώνουν τα μαλλιά σου,

στα γέλια του ήλιου

που κολυμπάνε στα μάτια σου,

στους στεναγμούς της νύχτας

που κατρακυλάνε στους ώμους σου

-------

Άκου με Εσύ,

ω! Εσύ,

που ανέτρεψες

του σκοταδιού το μαύρο,

μοναχά για να μου δείξεις

τον τρόπο να ονειρεύομαι ξανά,

ολοφώτεινα

Εσύ,

ω! Εσύ

που αντέστρεψες τους νυχτερινούς ήχους

κι έκανες τη λαχτάρα του πρωινού

το μεγαλύτερο πάθος

για να μπορέσω να ζω,

απ' την αρχή

ξανά!

Εσύ

ω! Εσύ

που δάμασες των Εποχών τη συνήθεια

και γεννήθηκε καλοκαίρι πολύχρωμο

στην απαρχή του χειμώνα

-------

Άκου με...

-------

Κι ύστερα πάρε τα λόγια μου

και σκόρπισέ τα

στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

Ανατολή - Δύση

Βορράς - Νότος

έτσι,

που όπου κι αν είσαι,

με όποιον,

όποτε,

να είσαι ασφαλής

μες στην Ουσία της Αγάπης!



Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

στο δρόμο...πάλι




Μικρά ψήγματα χειμώνα


εγκαταστάθηκαν οδυνηρά


πάνω στο δέρμα μου


Στο δρόμο πάλι,

μ' ένα πουκαμισάκι


να κυνηγάω γιασεμιά,


να μυρίζω άστρα,


να ζωγραφίζω πεταλούδες,


κόντρα στο κρύο


------


Ψυχές ανεξιχνίαστες...


------


Και να 'χω τη σκέψη σου


κολλημένη στο στήθος μου,


εκεί,


στην μικρή κρυψώνα της κλείδας,


όπου ο χτύπος κάνει αντίλαλο


στου Κόσμου την καρδιά


Πώς να ξεφύγει κανείς


απ' τα αρχαία μυστικά


που του μέλλεται να ζήσει;


------


Εσύ κι εγώ


που δεν θέλουμε να μιλάμε,


που δεν θέλουμε να ξέρουμε,


που δεν θέλουμε,


να θέλουμε...


------


Φευγαλέα πέρασε η Άνοιξη


ανάμεσά μας σήμερα,


ίσα για να θυμίσει


στον αμνήμονα Έρωτα


πως έζησε και ξανάζησε όμορφα


εντός των τειχών


αλλά θριάμβευσε μονάχα


όταν ανδρώθηκε εκτός ορίων


------


Εσύ κι εγώ


άοπλοι,


πάνοπλοι,


κι ωραία οργισμένοι


------


Απάντησέ μου,


πώς γίνεται να λιώνει ο χειμώνας


καθώς ανταμώνει τα καλοκαίρια


του κορμιού σου


κι εγώ ακόμα να κρυώνω τόσο;












Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

σαν Aστροπαλιά



Θάλασσα κι ουρανός,
ένα κάστρο ανάμεσα,
φωτιά που αντιφεγγίζει
στου σπαθιού τη λάμα
Ανασαίνω...
Πορφυρές ίνες τυλίγουν απαλά
τα γκρίζα μνήματα
Έρωτας - Θάνατος
ή αλλιώς...
όσο κρατάει μια στιγμή
Η στιγμή!
Κι ήταν τόσο όμορφη...

------------

Κι είχα χρόνια ξεχάσει

πόσο η φωτιά

έρωτα μυρίζει...

Και πόσο ο έρωτας

πόλεμος πως είναι...

Όμοιος με θανάτου φόβος

ο πόθος του άδοτου φιλιού

που έμεινε να σου καίει τα χείλια,

σα σκαλωμένη υπόσχεση

και σαν ατελής συμφωνία

Εις τους αιώνες των αιώνων

Σε πόσες ζωές πριν να συναντηθήκαμε;

Σε πόσες άλλες μετά θα αγαπηθούμε άραγε;







Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Και...δεν είναι τίποτα περισσότερο..



Ένα όνειρο ήταν



Μικρά κομμάτια νύχτας



μέσα στη χούφτα της Μοίρας



Κάπου κάπου μικρές λάμψεις



αναδεύονταν χαδιάρικα



μέσα στο σκοτάδι



Ένα άστρο εδώ,



ένα άστρο εκεί



κι η πανταχού παρούσα ησυχία



Αν δεν χρειάζεται να μιλάς,



για να αισθάνομαι,



αν δεν χρειάζεται να μιλώ,



για να νιώθεις,



τότε κάποια συγγένεια μας ένωσε



σε αλλοτινούς καιρούς



κάτω από παλιότερα φεγγάρια



Και...δεν είναι τίποτα περισσότερο,



απ' το χαμόγελό σου,



ένα αχνό τσίμπημα στην καρδιά



κι ο κόσμος που αλλάζει χρώματα



όταν το ανταμώνω



Και...δεν είναι τίποτα περισσότερο,



από μια στιγμή στην Αιωνιότητα



ή από μια συνάντηση δυο ανθρώπων



που αγωνιούσαν τόσο ν' αγαπηθούν



και να βρεθούν παρέα μες στα χρόνια...