Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ελπίδα...


...στις στάλες της βροχής

αν αγγίξω το πρόσωπό σου,

θα χαθεί,

φοβάμαι...

μέσα σε μικρές παραισθήσεις φωλιάζω

να! προχτές ένα σύννεφο δάμασα

για να βγάλω μια βόλτα το όνειρό σου,

στον ουρανό...

δίπλα μου ένας γελαστός Ίκαρος πετούσε

με τα κατάλευκα φτερά του να γυαλίζουν στον ήλιο...

αψηφώντας τον θάνατο

νικάμε την μοίρα μας

είπα...

είπες?

με μια ξεδιάντροπη σχεδόν λαγνεία

βύθισα τα δόντια μου στην σάρκα της ζωής

αφήνοντας μια μαβιά μελανιά,

σημάδι...

μέχρι σημερα δεν βρήκα τον δρόμο της καρδιάς σου

για να ΄ρθω...

στις Αγορές του κόσμου πλανιέμαι

ψάχνοντας...

αναζητείται ελπίδα!

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

εμ-μενω


Θέλω να ονειρευτώ

μα δεν ξέρω τον τρόπο,

σπασμένα κομμάτια φωτός

γλιστρούν απ' τον φεγγίτη

και σβήνουν άηχα στον απέναντι τοίχο.

Ξεθωριάζει η αγρύπνια στο γκρι,

περιμένοντας...

Περιμένω, περιμένεις, περιμένει.

Μένω γύρω από έναν σιωπηλό κύκλο,

σκοτεινό σα θάνατο

και βαθύ σαν ύπνο.

Μένω

Εμ-μένω

Να περιφρουρώ αυτόν τον κύκλο

που δεν μοιάζει, δεν θυμίζει, δεν μυρίζει πια...καλοκαίρι.

Ο φεγγίτης όσο πάει και μικραίνει.

Συρρικνώνεται.

Σα φωτεινή μουτζούρα που μια εκλεκτική γόμα

τη σβήνει απ' το χάρτη.

Κι ο τοίχος απέναντι μένει πάντα...γκρι!