εννιά μήνες...

ένα καινούριο μωρό

ανασαίνει δίπλα μας

- σου μοιάζει!

σαν εσένα γελά!

- μα κοίτα!

έχει το βλέμμα σου!

ο τοκετός

μονοπάτι ζωής

με δυσκολία και οδύνες

ξεκουράσου μια στάλα...

κοιμάται ξένοιαστο

στου ήλιου το γέλιο ακουμπισμένο

εμείς το φτιάξαμε

εμείς το γεννήσαμε

εμείς θα το πάρουμε απ' το χέρι

να του δείξουμε τη ζωή...

- σου μοιάζει!

κοίτα πως σφίγγει τα χέρια του!

- σ' εσένα μοιάζει!

με πόση γλύκα αγγίζει τα πράγματα!

ένα καινούριο μωρό

ανασαίνει δίπλα μας...

εσύ κι εγώ...

μαζί!

κλείσαμε εννιά μήνες...

Εσύ...

μου λείπει η ζωή που ονειρεύτηκα μαζί σου

τα βήματά μας που βολτάριζαν πλάι - πλάι

στις άκρες μιας απέραντης θάλασσας

κι εκείνο το "αχ!" του ξαφνιάσματος

καθώς μια αναπάντεχη βροχή

μπερδευόταν στα μαλλιά σου...

μου λείπει το πρωινό σου γέλιο στον καθρέφτη

κι ο τρόπος που τραβούσες την κουρτίνα,

οι κλεμμένες γουλιές απ' τον καφέ μου

και το τσιγάρο που συνήθως ξεχνούσες

αναμένο στο τασάκι...

το γέλιο σου που γλίστραγε μες στο φωταγωγό

η καλημέρα που κελαρυστά

με ακολουθούσε στις σκάλες

το μήνυμα που αναβόσβηνε

ξεχειλλίζοντας στην τσέπη μου...

"σ' αγαπώ! να προσέχεις!"

ψωμί κομμένο με τα δάχτυλα

μυρωδιά ευτυχίας στο διπλωμένο τραπεζομάντηλο

ψίχουλα σκορπισμένα στο μπαλκόνι...

τι είναι ο έρωτας?

μια καθημερινότητα που διαρκώς επαναλαμβάνεται

κι ενώ είναι ίδια δεν παλιώνει ποτέ...

κι ένα χαμόγελο που φοράς στραβά

και λάμπει σαν ανοιξιάτικη μέρα

κι ας βρέχει...

μου λείπει η ζωή που ονειρεύτηκα μαζί σου...

το ξύπνημα του πρωινού

της νύχτας το χάδι

πάνω μου και γύρω μου

παντού μπλε...

ουρανός και θάλασσα

κι αρμύρα στα χείλια σου απ' τα φιλιά του ανέμου...

μου λείπεις Εσύ...

μείνε...

Στίχοι: Μιχάλης Καρράς

Μουσική: Θηβαίος Χρήστος

Κρατησε με σαν να με γεννούσεςσαν ωκεανός

που αναζητούσες όπως ο ουρανός

τον άσωτό του γιο

Κράτα με κι αρχίζει ο κοσμός τώρα

κράτα με που πέθανα σαν χώρα

Κράτησέ με σαν να ζήλευες ξανά

Μείνε για να αντέξω τον χρόνο πριν με γκρεμίσει

Μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις

Είναι ριζωμένος ο φόβος μου σαν νυχτα βαθειά

Γίνε γύρω απ' το πρόσωπό μου ζεστή αμμουδιά

Κράτα με λες κι ηρθά από τ' αστέρια

κράτα με κι ας έχω αίμα στα χέρια

Αγάπησε τα λάθη που θα κάνω πριν χαθώ

Κι από την αρχή ζωγράφισέ με

σαν τις τύψεις σου αγκάλιασέ με

Όσο το κορμί ρίχνει σκιά θα σου δωθώ

Μείνε για να αντέξω τον χρόνο πριν με γκρεμίσει

Μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις

Είναι ριζωμένος ο φόβος μου σαν νυχτα βαθειά

Γίνε γύρω απ' το πρόσωπό μου ζεστή αμμουδιά

Κράτα με σαν όρκο ξεχασμένο

σαν ένα τριαντάφυλλο σπασμένο

Θέλω μόνο στο φιλί σου να πλυθώ

-----------------------------------------------------

μου λείπει η ζωή που ονειρεύτηκα μαζί σου...

πού να 'ναι?

ήλιος σήμερα

καρφιτσωμένος κατάφατσα

χαμογελά περιπαικτικά

κοροϊδεύει...

κρυώνω...

τις χούφτες μου άπλωσα στον ουρανό

καίγοντας τις άμυνές μου

ζητούσα να ζεσταθώ

γδυνόμουνα

κι όλο κρύωνα...

και τώρα...

έτσι γυμνή

σα βρέφος αθώα

στέκω εδώ...

στον ήλιο σου αυτό απέναντι

ν' αναρωτιέμαι μονάχα

από πού ήρθε όλο αυτό το κρύο?

τέλος δεν έχει?

γύρω μου άγνωστοι άνθρωποι

γελούσαν δυνατά

κάπου - κάπου έβγαζαν

μικρά επιφωνήματα θαυμασμού

κι όλοι κοιτούσαν ψηλά...

τα παγωμένα μου χέρια άραγε?

την αδειανή μου καρδιά?

"τι υπέροχος ζωγράφος!"

"και πόσο ρεαλιστικός αλήθεια!"

"φανταστικός πίνακας!"

"αξία...ανεκτίμητη!"

μάζεψα όπως - όπως

τις παγωμένες μου ελπίδες

με κουρέλια χρυσά

έντυσα το ανίδεο κορμί μου

και την τέχνη προσκύνησα

της μεγάλης ψευτιάς την ιέρεια

της απόλυτης παγωνιάς μου την πλάνη...

σε έκθεση ζωγραφικής

τόσον καιρό ρέμβαζα

η αληθινή ζωή πού να 'ναι?

σε θέλω εδώ...

καλησπέρα...